மார்க்கம் என்னை அழைக்கிறது – 4

 

இருக்கு இல்லைங்கிறது வேற விஷயம். நீ நேரில் பார்த்த மாதிரி வக்காலத்து வாங்கறங்கிறேன். இப்ப காய்கறிகடைக்கு போய் காய்கறி வாங்குற எந்த மண்ணுல விளைஞ்சதுன்னா கேட்கற. கேட்டீன்னா கடைக்காரன் உன்னை ஏறஇறங்க ஒருமாதிரி பார்க்கமாட்டான். சமையலுக்கு உதவுவதை சத்தம் போடாம வாங்கிட்டு வர்ற பக்கத்து வீட்டுக்காரன் எதிர்த்த வீட்டுக்காரன்கிட்ட சாதி பார்க்குற. எல்லோரும் தாயின் வயிற்றிலிருந்துதான் வெளியே வர்றோம். பிறப்பால் நான் உயந்தவன்னு ஒருவனும் மார்தட்டிக்க முடியாது. அடுத்தவன் சுவாசப்பைக்குள் போயிட்டு வர்ற காற்றைத் தானே நீ சுவாசிக்கற. எல்லாரையும் மண்தான் திங்கப் போகுது. இதுல நீ உயர்ந்தவன்ங்கிற. அல்லா மரணத்தை பொதுவில்தான் வைத்து இருக்கிறான். வர்றதுக்கும்  ஒரு வழிதான் போறதுக்கும் ஒரு வழிதான்.

 

வந்துபோகும் நீ மண்ணை ஏன் சொந்தம் கொண்டாடுகிறாய் என்கிறேன். இளவயதில் இரத்தத் திமிரில் முறுக்கிக் கொண்டு திரியலாம். நாற்பதைக் கடந்துவிட்டால் மரணத்தின் நிழல் வாழ்க்கையில் கவிய ஆரம்பித்தவுடன் பயம் வருகிறதல்லவா. நீ அடுத்தவன் முதுகை படிக்கல்லாக்கி ஏறி வந்திருக்கலாம் அது அல்லாவுக்கு தெரியாமலிருக்குமா? சம்பாதிக்கலாம் தான் அதிலும் ஒரு நெறிமுறை வேணும். எவ்வளவு தான் கொட்டிக் கிடந்தாலும் மூன்று வேளைக்கு மேல் சாப்பிட வயிறு இடம்தருகிறதா என்ன? மருத்துவமனையிலில் இருந்துகொண்டு பாதி சொத்தை கரைக்கிறாயே நேர்மையாக சம்பாதித்ததென்றால் இப்படி கரையுமா? நான் கேட்கிறேன் படிக்கறது இராமாயணம் இடிக்கிறது இராமர் கோவிலா?

 

புல், பூண்டு, நரி, புலி எல்லாம் வாழ்கிறதுதான். அதன் வாழ்க்கை எப்போதாவது வரலாறு ஆகியிருக்கிறதா? நீ இங்கே குபேரனாக இருக்கலாம் போகும்போது ஒரு குண்டூசியை உன்னால் எடுத்துப் போக முடியுமா? காட்டுல சிங்கம் இருக்கே வயிறு நிறைஞ்சுதுன்னா வேட்டையாடாது. உனக்கு எவ்வளவு தான் கொட்டிக் கொடுத்தாலும் போதுங்கிறியா? வானத்தை பார்த்தாயா பிரதிபலன் பாராது பொழிகிறது, பார்த்தாயா அதுக்கென்ன தலையெழுத்தா? அசலுக்கு அநியாய வட்டி கேட்கிற அந்த வட்டியையும் குட்டிப் போட வைக்கிறியே எந்த ஊர் நியாயம் இது. செத்தவன் வீட்டுக்கு போய் துக்கம் விசாரிக்கிறியே நீயும் ஒருநாள் போக வேண்டியிருக்குமேன்னு யோசிச்சியா? அப்படி யோசிச்சீன்னா எந்த மதத்தை சேர்ந்தவனாய் இருந்தாலும் நீ இஸ்லாமியன் தான். காட்டாற்று வெள்ளம் வருது கரை உடைஞ்சி வீடு தண்ணீரில மூழ்கிடுமோன்னு பயப்படுறீல.

 

நல்லது பண்ணிட்டு அண்டார்டிகாவுக்கு போ உனக்கு சேர வேண்டிய உணவை பனிக்கரடி கொண்டு வந்து கொடுக்குங்கிறேன். இதை நான் சொன்னா நம்பமாட்ட பண்றதையெல்லாம் பண்ணிட்டு கடைசி காலத்துல சம்போமகாதேவான்னா என்ன அர்த்தம். வீடு போபோங்குது காடு வாவாங்குது அப்ப இருதலைக்கொள்ளி எறும்புமாதிரி தவிப்பீல. நீ என்னதான் பக்திப்பழம் மாதிரி நடிக்கலாம் அவன்கிட்ட முடியுமா? அல்லாகிட்ட உன் பாட்சா பலிக்காது அவன் சகலத்தையும் அறிந்தவன். நான் அப்படித்தான் வாக்கிங்கும் போக மாட்டேன் ஜாக்கிங்கும் போக மாட்டேன் ஆனா நாய் என்னை துறத்துனதுன்னு வை ஒலிம்பிக்ல ஓடுறவன் என்கிட்ட தோத்துறுவான் அப்படி ஓடுவேன்.

 

நீ உமி கொண்டுவா நான் அவல் கொண்டு வர்றேன் ஊதிஊதி தின்போங்கிற கதையா? வாய்ப்பு எப்போதும் ஒருமுறைதான் நீ என்ன தான் பலபிறவிகள்ன்னு கற்பிதம் கொண்டாலும் சரி. என்னெல்லாமோ திட்டமெல்லாம் போடுற நடந்துருதா? அப்ப லகான் யார் கையில இருக்கு? சுற்றிலும் அகழி வெட்டி கோட்டைக்குள்ள பதுங்கிக்கிற கதையா? எத்தனை நாள் அப்படி இருப்ப? பிறப்பும், இறப்பும் நம் கையில் இல்லைங்கிறேன். இந்தப் பூமி அல்லாவினுடைய வீடு நீ அசிங்கம் பண்ணிவைச்சிட்டு போய்விடாதேங்கிறேன். ஈ தான் கண்டதுலையும் உட்காருங்கிறேன். நாயை குளிப்பாட்டி நடு வீட்டுல வைச்ச கதையை கேள்விப்பட்டிருக்கியா அது தான் இப்ப நடந்து போச்சி. வீடு பெருசா இருந்தா என்ன உள்ளம் சிறுசால்ல இருக்கு.

 

ஆசையே அழிவுக்கு காரணம்னு எல்லோரும் தான் பள்ளிக்கூடத்துல பாடம் படிச்சோம். என்ன கோயில் காளையா தண்ணி தெளிச்ச விடுறதுக்கு. அடுத்தவன் விஷயத்துல மூக்கை நுழைக்கிறது எல்லோருக்கும் பிடிக்கும்தானே. முதல்ல உன் யோக்கிதை என்னன்னு பார்த்துட்டு அடுத்தவன் மேலே கையைக் காட்டுங்கறேன். நம்பிக்கைத் துரோகம் செய்தவன் வானளாவிய அதிகாரம் படைத்தவனாக இருக்கலாம். அதனால் என்ன வரலாறு அவனை மனிதனாகக் கூட ஏற்றுக் கொள்ளாது. வாழ்க்கை திறந்த புத்தகமாக இருக்க வேண்டுமேத் தவிர, அசிங்கங்களின் குவியலாக இருக்கக்கூடாது. காசு வரும் போகும். அல்லாவை நம்பி இறையச்சத்துடன் வாழ்பவனையே உத்தமன் என்று உலகம் சொல்லும். என்னடா நம்பிய இறைவன் சோதனை செய்கிறானே எனக் கருத வேண்டாம். தங்கமானாலும் உருக்கினால் தானே ஆபரணம் செய்யமுடியும். வாழ்க்கைப் போராட்டத்தில் நாம் அல்லா மீது வைக்கும் விசுவாசமே நம்மை இங்கு கரைசேர்க்கும்.

மார்க்கம் என்னை அழைக்கிறது – 3

 

சரி இறைவன் எங்கும் இருப்பவனாக வைத்துக் கொள்வோம். அவன் நீ வணங்குகிறாயா இல்லையா என்றா பார்க்கப் போகிறான். எங்க சாமின்னா நீ செய்கிற அயோக்கியத்தனத்துக்கெல்லாம் அது துணை வருமா? நீ எங்கெல்லாமமோ தேடிப் பாரு ஏண்டா பறிகொடுத்தது எங்கேயோ அங்க தானே அது இருக்குங்கிறேன். சாமி எங்கேயாவது வந்து சொல்லிச்சா இது என் எல்லைன்னு நீதான் சொல்லிகிட்டுத் திரியற. இந்தியாவை ஏழை நாடுங்கிறோம் பணக்காரனும் இருக்கத்தானே செய்கிறான். டாப் 10 லிஸ்ட்ல இடம்பிடிக்கிறாங்கள்ள. அப்ப எவன்  வல்லவனோ அவங்கிட்ட வாலாட்டத்தானே செய்யற. ஊருக்குள்ள உலவுற சிங்கமெல்லாம் டாஸ்மாக் வாசல்லதானே தவங்கிடக்கிங்கறேன்.

 

சட்டையை எப்படி வாங்குற இது அளவுங்கிறில இல்ல சட்டைய வாங்கிட்டு உடம்பு அளவை மாத்திப்பியா அப்படித்தான் இருக்கு நீ சொல்றது. இப்ப பூமி இருக்கு வானம் இருக்கு உதிக்கிற சூரியன் ஒன்றுதானே இரண்டா உதிக்குது. எப்பயாவது சூரியன் மேற்கே உதிச்சு நீ பார்த்து இருக்கியா. பெய்கிற மழை கீழேதானே விழுது ஏன்  மேலே போகலை என்னைக்காவது யோசிச்சி பார்த்து இருக்கியா. ஆண்டவன் அறிவைக் கொடுத்திருக்கான் ஆனா நீ அடிமையாத்தான் இருப்போம்ங்கிற. என்ன விருதா தரப்போறாங்க இருக்கிற அடிமைகளிலேயே இவன் உயர்ந்தவன் எள்ளுண்ணா எண்ணெய்யா வந்து நிக்கறவன்னு. கண்ணால் காண்பதும் பொய், காதால் கேட்பதும் பொய், தீர விசாரிப்பதே மெய்ங்கிற நான்  கேட்கிறேன் வீட்டை வாடகைக்கு விடணும்னா நாலு பேர்கிட்ட விசாரிக்கிற இல்ல, அவன் எப்படிபட்டவன்னு விசாரிக்கிற இல்ல. பொண்ணுக்கு வர்ற வரனைப் பத்தி விசாரிக்கிறாயா இல்லையா. உன் சமயத்தைப் பத்தி விசாரிங்கிறேன். கிணத்துத் தவளையாய் ஏன் கத்துறேங்கிறேன் மேலே வந்து பாருங்கிறேன். பூனை கண்ணை மூடிகிட்டா உலகம் இருண்டுடுமா என்ன. வானத்துல ராக்கெட் ஏவுறவன் பஞ்சாங்கமா பாக்குறான். கூட்டுப்புழு றெக்கை முளைச்சி பட்டாம்பூச்சியாய் வானத்துல பறக்குதுல உனக்கு என்ன வந்துது மண்புழு கணக்கா ஏன் மண்ணை குடையறேங்கிறேன். ரெண்டு கால் ரெண்டு கை இருக்கிறதுனால மட்டும் மனுசன் கிடையாது. நல்லவனா இருந்தாலும் கெட்டவனா இருந்தாலும் நாலு பேர்தான் தூக்கிட்டுப் போகப்போறானுங்க அங்க போய் என்ன பண்ணுவங்கிறேன். ஆளு, அம்பு, படை, பலம் உன்கூட வருமாங்கிறேன். இங்கே நீ முக்கியஸ்தரா இருக்கலாம் அங்கே அவன் சொல்லுக்கு நீ கட்டுப்பட்டுத்தானே ஆகணும்.

 

முள் குத்திடிச்சிங்கிற நான் கேட்கிறேன் முள்ளா வந்து குத்திச்சி. தட்டுறது சரிதான் ஏன் தப்பான இடத்துல தட்டுறேங்கிறேன். கொடுக்கிற தெய்வம் கூரையைப் பிச்சிகிட்டு கொடுக்குங்கிற. விதியை நம்பிநம்பித்தான் இந்த நிலைமைக்கு வந்திருக்கிறேங்கிறேன். கோழையா நூறு வருஷம் வாழ்றதை விட வீரனா ஒருநாள் வாழ்ந்து செத்துப் போகலாங்கிறேன். வாழ்க்கையோட அரிச்சுவடி கூட உனக்குத் தெரியாதுங்கிறேன். குர்ஆன் அடங்கி இருக்கச் சொல்லுது நீ ஆடுவேண்ணா நான் என்ன செய்யறது. ஒன்னு சொல்றதை நம்பணும் இல்ல சுயபுத்தி இருக்கணும். நீ ஏறுகிற தோணியில ஓட்டை இருக்குடா மூழ்கிடுங்கிறேன் நீ என்னை அலட்சியப்படுத்துற. ஒரு வாய்ப்பு தான் தருவான் அல்லா.

 

காண்பதெல்லாம் மஞ்சளாத் தெரிந்தால் அது காமாலைடா கடவுள் இல்லைங்கிறேன். வார்த்தை ஜாலத்தை நம்பாதேங்கிறேன், பிறந்தது பெரிய விஷயத்துக்காக சிறுபிள்ளைத்தனமா இருக்காதேங்கிறேன். வாழ்க்கை நாடகத்துல கடவுள் எங்கிருந்து வருகிறார்ங்கிறேன். உன் அரிதாரத்தைக் களைக்கும்போதுதான் தெரியும் கடவுள்ன்னா யாருன்னுங்கிறேன். உன் வேஷத்தை நீ கலைச்சா அவன் வேஷத்தை அவன் கலைப்பாங்கிறேன். சிட்டுக்குருவிக்கணக்கா சில்லரைத்தனமா வாழ்கிறவன் மெக்கா இருக்கும் திசையிலகூட தலைவச்சி படுக்க முடியாதுங்கிறேன். நான் மதில்மேல் உட்கார்ந்து இருக்கேன் அந்தப்பக்கம் என்ன நடக்குது இந்தப் பக்கம் என்ன நடக்குதுன்னு எனக்குத் தெரியும். என்னை ஏமாத்த முடியாது. பொழுதை விடியச் செய்கிறவன் அல்லா என்று படுக்கையிலிருந்து உன்னை எழுப்பிச் சொல்கிறேன் நீ நம்பமாட்டேங்கிறே.

 

வசந்தம் வருவதானால் தானாய் வரும் யாரும் அதை தள்ளிவிட முடியாது என்கிறேன். சோளக்கொல்லை பொம்மைதான் இரவில் வயல் வரப்புகளைக் காக்கிறது என்றால் நம்ப முடிகிறதா. நான் பாம்பாய் இருந்தால் அல்லவா கருடனுக்கு பயப்படவேண்டும். முயற்சி செய்யாமல் ஒன்றை அடைந்துவிட்டால் அதன் முக்கியத்துவத்தை உணர மாட்டாய். நீ விளையாடு நான் வேடிக்கைப் பார்க்கிறேன் என்பவன் கடவுளல்ல. படைத்தவனுக்கு முன்பு சக்கரவர்த்தியும் பரதேசியும் சமமானவர்கள்தான். யாருக்கும் எந்த விதிவிலக்கும் கிடையாது. வாழ்வு ஒருமுறைதான் அல்லாவைக் கண்டுகொள்ளவில்லையென்றால் நீ  கரையேற முடியாது!

மார்க்கம் என்னை அழைக்கிறது – 2

 

இமயமாக எழுந்து நிற்கும் இஸ்லாம். இஸ்லாமிய பெற்றோருக்கு பிறந்ததால் நாம் அந்த மதத்தை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்பதில்லை. எவனொருவன் இறைவனுக்கு கீழ்ப்படிந்து நடக்கின்றானோ அவன் இஸ்லாமியன் தான். குர்ஆன் ஒரு மகாசமுத்திரம் அதில் நாம் ஒவ்வொரு முறை மூழ்கும் போதும் முத்தெடுக்க முடியும். உண்மையைக் கண்டடைய வேண்டும் என்ற வேட்கை உடையவர்களுக்கு குர்ஆன் பாடம் நடத்தும். காற்று, மழை, வெளிச்சம் எல்லாம் அல்லா அனுப்பியது எனவே நாம் அனுப்பினவருக்கு விசுவாசமாய் இருக்க வேண்டும். பிறர் இஸ்லாம் மீது சேற்றைவாரி தூற்றினாலும் உண்மை எங்கிருக்கிறதோ அந்த மதம் தானே உலகில் உயர்ந்து நிற்கும். நீ இந்த நரகத்திலிருந்து காப்பாற்றப்பட வேண்டியவன் என அல்லா நினைத்தால் தான் குர்ஆன் உன்னை வந்தடையும்.

 

ஜோசியக்காரனின் வார்த்தைகளைக் கூட நம்பிவிடலாம். கடவுளை கண்டேன் என சொல்பவனிடம் நீ ஜாக்கிரதையாக இருக்கவேண்டும். அவனுக்கு ஒரு கடவுள் இவனுக்கு ஒரு கடவுள் அல்ல. நம் எல்லோருக்கும் ஒரே கடவுள், அல்லா தான் அந்த கடவுள். ஒருசிலருக்கு சிகரெட் பிடிக்கவில்லையென்றால் தூக்கமே வராது உறக்கத்தைக் கொடுப்பதால் சிகரெட் அவனுக்கு கடவுளாகிவிடுமா? சிறு வயதில் விளையாடுவதற்கு பொம்மை கொடுப்பார்கள் அந்த பொம்மைகளை இறுதி நாள்வரை கட்டி அழுது கொண்டு இருப்பீர்களா? மூடனே உன்னைச் சுற்றி வெளிச்சமிருக்கிறது சற்று கண்திறந்து பாரடா என்கிறேன்.

 

நெருப்பு சுடும் என்கிறார்கள். உன் கையில் நெருப்புபட்டு காயமடைந்தால் தான் உன்னால் உணர முடியும். நான் கண்டேன் என்கிறான், நீ கண்டதால் எனக்கென்ன பயன் எனக்கும் அவனைக் காட்டமுடியுமா என நீ கேட்க வேண்டும். ஆடுமேய்ப்பவனுக்கு தெரிந்திருக்கும் மந்தையில் எந்த ஆட்டினை அடுத்த நாள் பலியிடுவதென்று. அந்த ஆட்டுக்குத் தெரியுமா? புற்களை மேய்ந்து போதை தலைக்கேறியிருக்கும் அந்த ஆட்டுக்கு நம்மால் பாடம் நடத்த முடியுமா? நடக்கிற காரியமா அது! ஏன்டா அவன் தான் பலியிடுவேன் என்கிறானே பலியிடுவற்கு நீ என்ன ஆடா இல்லை நீ புலி என்று சொல்வதற்கு இறுதி தூதராக நபிஅவர்கள் வர வேண்டியிருக்கிறது. நான் வேண்டிக்கொண்டேன் நடந்தது என்கிறான் அப்பனே அதுவல்ல விஷயம் காக்கா உட்கார பனம்பழம் விழுந்த கதை கடவுளென்றால் உனக்கு என்னவேண்டும் என்பது மட்டுமல்ல உன் ஜாதகத்தையே அவன் தெரிந்து வைத்திருக்க வேண்டும்.

 

பார்க்கிறதுக்கு தங்கம் மாதிரி இருக்கலாம் அதற்காக வெண்கல குத்துவிளக்கை கொடுத்தால் பேசாமல் வாங்கிக்கொண்டு வந்துவிடுவாயா பத்தர்கிட்ட கொடுத்து உரசிப் பார்க்க மாட்டாய். அப்ப விளக்கையே உரசிப் பார்க்கிற நீ சார்ந்திருக்கும் மதத்தை உரசிப்பார்க்க வேண்டாமாங்கிறேன். தங்கமா இல்லை முலாம் பூசுனதை தங்கம்னு சொல்லி பித்தலாட்டம் செய்கிறார்களா என்று. நான் சொல்லி ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டாம் பந்தாய் அவர்களின் கால்களில் உதைபடுவாய் பார் அப்போது தெரியும். அப்போது இவன் கத்தினானே கைகாட்டிவிட்டானே பைத்தியம் என்றோமே என்று புலம்புவாய். புலம்பி என்ன பயன் தலைக்கு மேலே தண்ணீர் போய்விட்டதே. கத்துகிறவன் என்ன கத்துகிறான் என்று காதுகொடுத்து கேட்க வேண்டும். இந்த காதுல சேதியை வாங்கு பிடிக்கலைன்னா பூ சுத்தறான் அப்படின்னா அந்தக் காதால விட்டுவிடுங்கிறேன் இல்லை காசா பணமா என்ன?

 

ஏகனை அநேகன் என்கிறீர்கள். மனிதனுக்கு ஆறாவது அறிவு கொடுத்ததற்கே பகுத்தறிவதற்காகத்தான். வானில் இருப்பது ஒரு சூரியன். ஒவ்வொரு மதத்திற்கும் ஒவ்வொரு நாட்டிற்கும் ஒவ்வொரு சூரியனா உதிக்கிறது. எதிரே நிற்பவனின் பிம்பத்தை பிரதிபலிக்கிறது நிலைக்கண்ணாடி. வருகிறாய் தலைவாரிக் கொள்கிறாய் முகப்பவுடர் பூசிக் கொள்கிறாய் அதைவிட்டு நகர்ந்து செல்கிறாய் அதுதானடா உலகம். எனக்கு சாவே வராது என்று சொல்வது நான் எப்போதும் கண்ணாடிமுன் நின்றுகொண்டிருப்பேன் என்று பிதற்றுவதற்கு ஒப்பாகும். பகுத்தறிந்து பார்த்தால் ஏக இறைவன் தான், நீ புத்தியை அடகுவைத்துவிட்டு என்னிடம் வந்தால் எப்படி நான்கு திசை போகிறது ஒருதிசையை காட்ட முடியும் கூடவேவா நான் வரமுடியும். பிள்ளையார் பிடிக்கப்போய் குரங்கான கதைதான். இந்த சமூகம் ஒருசில பிள்ளையாருக்காக நான் உட்பட எத்தனை பேரை குரங்காக்கியிருக்கிறது தெரியுமா?

 

மானிடன் உலகத்தில் ஓர அங்கம் அவ்வளவே. அவனிடம் ஆளக்கொடுத்துவிட்டு அல்லா ஓய்வெடுக்கப் போய்விடவில்லை பணிசெய்து கொண்டுதான் இருக்கிறான். கருவறையில் பிறந்த எவரும் கடவுளாக முடியுமா இதுதான் என் கேள்வி. இது வந்துபோகும் ஒரு இடம் என்று தெரிந்து கொண்டால் நீ விழித்துக் கொள்வாய். இல்லாவிட்டால்    மரணத்துக்குப் பின் என்ன என்று தெரியாதவன் சொர்க்கத்துக்கு நான் கடவுச்சீட்டு கொடுக்கிறேன் என்பான். அதையும் நம்பி நீ போய் ஏமாந்து வருவாய். இறுதியாக ஒன்று என்னடா இவன் குழம்பிய குட்டையில் மீன் பிடிக்கிறான் என்று நினைக்காதீர்கள் நீ மோட்சத்தையோ சொர்க்கத்தையோ நினைத்து பிரார்த்தனை செய்யவேண்டிய அவசியம் ஒன்றுமில்லை. உண்மையாக இறையச்சத்துடன் வாழ்ந்தால் சுவர்க்கத்தின் கதவுகளைத் திறந்து வானவர்கள் உன்னை அழைத்துச் செல்வார்கள்!

மார்க்கம் என்னை அழைக்கிறது – 1

 

அல்லா இருந்து கொண்டிருக்கிறான். உண்மைக்காக ஒலிக்கும் குரல்களை வானமண்டலத்திலிருந்து கேட்கிறான். மனிதர்கள் காக்கைகளாக இருந்தால் சோற்றுப் பருக்கைகளை தின்றுவிட்டு எச்சமிட்டுப் போய்விடலாம். சாதாரண சூதாட்டத்திலும், கேளிக்கைகளிலும் என்ன இருக்கிறது. அல்லாவின் காரியத்தை நிறைவேற்றுவதற்காகவே படைக்கப்பட்டு இருக்கின்றோம். அல்லா மதங்கடந்த கடவுள். கிணற்றுத் தவளையாக இருந்துகொண்டு என் மதம் தான் உயர்ந்தது எனப் வாதாடிக் கொண்டிருக்கக் கூடாது. அல்லா ஒளிப்பிழம்பால் சூழப்பட்டு இருக்கிறான்.

 

குர்ஆனின் ஒரு அத்தியாயத்தையாவது உங்களின் கடவுளர்களின்  துணை கொண்டு எழுத முடியுமா? சத்தியத்தை மூட்டைக்கட்டி வைத்துவிட்டு மதக்கண்ணாடியால் பார்ப்பவருக்கு அல்லா கடவுளாக தெரியமாட்டான். வாழ்க்கை கடலிலிருந்து கரைசேர்ந்த பின்னர் தான் அல்லா தான் கடவுள் எனத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதில்லை. இறுதித் தூதரால் அருளப்பட்ட திருக்குர்ஆன் வாழ்க்கையை விட மறுமைதான் முக்கியம் என்கிறது. கல்லறையில் மரித்தவர்களை உயிர்த்தெழச் செய்யும் ஆற்றல் அல்லாவிடம் மட்டுமே உள்ளது.

 

உலகம் தர்மத்தை ஏற்பவர்கள் ஒரு அணியாகவும் எதிர்ப்பவர்கள் ஒரு அணியாகவும் இரண்டு அணியாக பிளவுபட்டு நிற்கிறது. சத்தியத்தை ஏற்பவர்கள் சீரழிக்கப்படலாம். தர்மத்தை எதிர்ப்பவர்களை அல்லா மரணத்தில் கைவைத்து பார்ப்பான். இஸ்லாம் மனிதன் மகத்தான ஒரு காரியத்திற்காக படைக்கப்பட்டான் என்கிறது. இஸ்லாம் எங்குபோய் ஒளிந்தாலும் கடவுளின் கண்பார்வையிலிருந்து தப்பிக்க முடியாது என்கிறது. விண்ணும், மண்ணும், காற்றும், நீருமாக அல்லாவே இருக்கிறான். தீர்ப்பு எல்லோராலும் எழுத முடியும். அத்தீர்ப்பு நியாயத்தின் பக்கம் நிற்கிறதா எனக் கேட்கிறது இஸ்லாம். ஜோடித்து கட்டுக்கதைகளை பக்கம்பக்கமாக நீட்டி முழக்கி எழுதலாம் அதில் சத்தியம் இருக்கவேண்டும், ஓரளவுக்காவது உண்மை இருக்கவேண்டும். மேடை ஏறி உபதேசிப்பது பெரிதல்ல அதன்படி வாழ வேண்டும். இல்லாவிட்டால் உங்கள் வாழ்வு செல்லாக்காசாகிப் போகும்.

 

உங்கள் எண்ணங்களையும், செயல்களையும் அல்லா பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறான். கருவிலுள்ள சிசுவைப் பற்றிக்கூட அல்லா அறிந்து வைத்திருக்கிறான். மரணத்தில் அல்லாவைச் சந்திக்கப் போகிறோம் என்ற நினைவில் வாழ வேண்டும். அவனுக்கு வேண்டப்பட்டவர், வேண்டப்படாதவர் யாருமில்லை. நபிமார்களுக்கும் நமக்கும் கூட அவன் உயர்வு தாழ்வு பார்ப்பதில்லை. அல்லா ஒருவன் தான் கடவுள். எப்படியெனில் பூமியை அந்தரத்தில் சுழலவிடும், கோள்களை அதன் பாதையில் செலுத்தும் சக்தி அவன். பூமியும், கடலும், காற்றும் யாருடைய கட்டளைக்குக் கீழ்படிகிறதோ அவனே அல்லா. நாம் அஞ்சுவதும், பணிவதும் அல்லாவுக்கே. இணைவைப்பவர்கள் நண்பகலில் இருண்டுபோகச் செய்யட்டுமே பார்ப்போம்.

 

கடவுள் மனித உருவெடுத்தால் ஆசை, மோகத்திற்கு ஆட்பட்டுத்தான் ஆகவேண்டும். அல்லா ஒருவனே உருமற்றவன். சத்தியத்தை கைக்கொள்கிறவர்களுக்கு வழிகாட்டக் கூடியவன். மெக்கா இருக்கும் திசையே உண்மையின் திசை. அல்லா ஒருவனே கடவுள். தண்டனையே கிடையாது மனம் போன போக்கில் வாழலாம் என்றால் அதற்கு எதற்கு மதம். அதற்கு எதற்கு கடவுளர்கள். தடுக்கி விழுந்தவனை தட்டிக் கொடுப்பதுதான் மதமாக இருக்க வேண்டுமேத் தவிர, ஓடமுயல்பவனை காலைவாரிவிடுவதல்ல. மதம் ஒழுக்கத்தைத் தான் உபதேசிக்க வேண்டுமேத் தவிர வேசித்தனத்தை அல்ல. பிரமாண்டமாக இருக்கலாம் அதில் குடிகொண்டவனின் உள்ளம் சில்லரைத்தனமாக இருந்தால்.

 

கடவுள் அறிவுக்கு அப்பாற்பட்டவனாக இருக்கவேண்டும். சிந்தனையால் சிறைப்பிடிக்கப்பட முடியாதவனாக இருக்க வேண்டும். ஆட்டுமந்தையைப் போல் கூட்டத்தை சேர்க்காமல் சத்தியப்படி நடப்பவர்களை மட்டுமே மார்க்கத்தை பின்பற்றுங்கள் என அறைகூவல் விடுக்கவேண்டும். உள்ளுக்குள் இருக்கும் ஷைத்தானுக்கு விடை கொடுத்தால் அல்லா அந்த இடத்தில் அமர்வான். குற்றச் செயலுக்கு வக்காலத்து வாங்கும் எந்த மதமும் உருப்பட்டதாக சரித்திரமில்லை. சத்தியத்தை சக்கரைப் பொங்கல் என நினைக்கும் எந்த மார்க்கத்தின் வேரும் அழுகித்தான் போகும். ஆரவார கூச்சலே மார்க்கமாகிவிட்டது தயவுசெய்து அமைதியை நாடுபவர்கள் அல்லாவிடம் வாருங்கள். அவன் சொல்லும் சொற்களை சற்று காதுகொடுத்து கேளுங்கள்.

திருவடி 5 (கடை விரித்தேன் கொள்வாரில்லை கட்டி விட்டோம்)

 

உயிர்கள் முக்தி அடைவதற்கு முன்னால் பாரத மண்ணில் உடலெடுக்க வேண்டும். இந்து மதம் தனது அடித்தளமாக வேதத்தைக் கொண்டுள்ளது. இந்த நான்கு வேதங்களும் இறைவனால் அருளப்பட்டது. இந்த வேதங்கள் அனைத்தும் வழிகள் பல இலக்கு ஒன்றே என்கிறது. அசாதாரணமான நிகழ்வின் மீது கட்டமைக்கப்பட்ட மதங்கள் மட்டுமே அழிவைச் சந்திக்கும். மற்ற பகுதிகளுக்கு இறைத் தூதரை அனுப்பி வைத்த இறைவன் பாரத மண்ணில் அவரே அவதாரம் செய்கிறார். நானே வழி, என் மூலமாகத்தான் நீ கடவுளைக் காண முடியும் என்று எந்த தீர்க்கதரிசியும் இந்தியாவில் அறைகூவல் விடுத்ததில்லை.

 

தேடுபவர்கள் என் மூலமாக கண்டடைவார்கள் என யாரும் இங்கு பிரசங்கம் செய்ததில்லை. தேடுகிற நீயே அது என்று தான் இந்து மதம் போதிக்கிறது. உள்ளே குடியிருக்கும் ஆன்மாவுக்கு இந்த உடல் கோயிலாக இருக்க வேண்டும் என்கிறது இந்து மதம். சைவமும், வைணவமும் ஆழமாக வேர் விட்டிருந்ததால் தான் எந்தத் தாக்குதல்களையும் தாங்கி நிற்க முடிந்தது. வார்த்தையாலோ காகிதத்திலோ அல்ல சத்தியத்தை உன் வாழ்க்கையில் பின்பற்றுகிறாயா என்பது தான் முக்கியம். மகுடமோ, அரியணையோ எனக்குத் தேவையில்லை மரணத்தின் ரகசியத்தை எனக்கு நீ கூறு என்று எமதர்மனிடம் பிரகலாதன் கேட்டு நின்றதாக உபநிடதங்கள் கூறுகின்றன.

 

சிதம்பரத்தை அடுத்துள்ள மருதூரில் இராமையாப்பிள்ளையின் ஆறாவது தாரமான சின்னம்மைக்கு ஐந்தாவது குழந்தையாக 5.10.1823ல் ஒரு ஆண் குழந்தை பிறந்தது. அதற்கு இராமலிங்கம் என்று பெயரிட்டு அழைத்தனர். சிறுவயதிலேயே தந்தையையும் தாயையும் இழந்த இராமலிங்கம் சகோதரர் சபாபதிப்பிள்ளையின் பராமரிப்பில் சென்னையில் வளர்ந்தான். கல்விக்காக குருமார்களிடம் அனுப்பிய போது அவரோ இராமலிங்கம் சுயம்புலிங்கம் தன்னை உணர்ந்தவனுக்கு நான் எப்படி குருவாக இருந்து போதிப்பது என்று சொல்லி திருப்பி அனுப்பிவிட்டார். பிள்ளை முருகனை கட்டிக் கொண்டது. ஒன்பது வயதிலேயே கந்தக் கோட்டத்திலுள்ள தெய்வத்தை தமிழால் வாவென்றழைத்தது. முருகனின் தரிசனம் கிடைத்த பிறகு இராமலிங்கம் வாயிலிருந்து தமிழ் ஊற்றாய் பெருக்கெடுத்தது.

 

சபாபதிக்கு அன்று உடம்புக்கு நோவு. புராணப் பிரசங்கத்துக்கு வேறு யாரைக் கூப்பிடுவது என்று காரியஸ்தர்கள் யோசித்த போது, இராமலிங்கத்தை அழைத்துப் போகலாம் என்று முடிவானது. தமிழுக்கான மேடையில் முருகன் தன்னை வைத்துப் பார்க்க ஆசைப்படுகிறான் என இராமலிங்கம் புரிந்து கொண்டது. அன்று நிகழ்த்தப்பட்ட பிரசங்கத்தில் தேன் குடித்த வண்டாய் எல்லோரும் இராமலிங்கத்தின் பேச்சுக்கு மயங்கினார்கள். இது சபாபதிப்பிள்ளையின் காதுக்கு எட்டியது. அவர் தனக்கு பின் வந்திருப்பது சாதாரணக் குழந்தை அல்ல கடவுள் காரியத்துக்கு நாமும் மண்சுமப்போம் என்று அமைதியானார்.

 

முருகனே தமிழுக்காக சம்பந்தராய் அவதாரமெடுத்ததை இராமலிங்கம் அறிந்து கொண்டது. திருவாசகத்தை வாசித்த போது இராமலிங்கத்தின் மெய்யே உருகிப் போனது. சென்னைப் பட்டணத்தின் பொய்யான வாழ்க்கையிலிருந்து தன்னை விடுவித்துக் கொண்டு இராமலிங்கம் மருதூர் வந்தடைந்தது. பின்பு கடலூர் வழியாக வடலூர் வந்து அங்கு சமரச சன்மார்க்க சங்கத்தையும், சத்திய தருமச் சாலையையும் நிறுவியது. மண்ணை பொன்னாக்கும் இரசவாதத்தை செய்துகாட்டி இந்த மண்ணுக்காவும், பொன்னுக்காகவும், பெண்ணுக்காகவும் ஏன் இறைவனை மறந்து பாவக்குழியில் விழுந்து புரள்கிறீர்கள் என்றது. இராமலிங்கம் பசிக்கு உணவளித்து ஞானத்தாகத்தை தீர்க்கவும் வழி காட்டியதால் வள்ளலார் என அழைக்கப்பட்டது. வள்ளலாரிடமிருந்து நாம் பெற்றுக்  கொண்ட ஞானப் பொக்கிஷம் ஏழேழுப் பிறவியிலும் நம் கூட வந்து நம்மை அரண் போலக் காக்கும் சக்தி படைத்தது.

 

1874ஆம் ஆண்டு தைப்பூசத் திருநாள் அன்று வள்ளலார் வெள்ளாடை உடுத்தி அருட்பெருஞ்சோதி அருட்பெருஞ்சோதி தனிப்பெருங்கருணை அருட்பெருஞ்சோதி என வாயால் உச்சரித்துக் கொண்டு சித்தி மாளிகையின் அறையினுள்ளே நுழைந்தார். பக்த கோடிகள் கதவினை வெளிப்புறத்திலிருந்து தாழிட்டார்கள். அவர்களிடம் எக்காரணத்தைக் கொண்டும் திறக்கக் கூடாது என வள்ளலார் ஏற்கனவே அறிவுறுத்தி இருந்தார். அவ்வூர் தாசில்தாரிடம் விஷயம் போக மூன்றாம் நாள் திறக்கச் சொல்லும் உத்தரவுடன் வந்து நின்றார். அரச கட்டளைக்கு அடிபணிந்து திறக்கவே உள்ளே அடிகளைக் காணோம் வெறும் கற்பூர வாசமடித்தது. அதிகாரிகள் வெறுங்கையோடு திரும்பினார்கள். ஜோதி சிவத்திடம் கரைந்துவிட்டது. உலகில் சைவ நெறியைக் காக்க போரிடும் மையமாக வடலூர் இன்றளவும் விளங்கி வருகிறது.

திருவடி 4 (பட்டினத்தார் நுனிக்கரும்பு இனிக்கும்வரை நடந்து கொண்டிருந்தார்)

 

உலையில் பழுக்க வைத்து சம்மட்டியால் அடித்தால் தானே அருவாள் உருவாகும். சோதனையும், துன்பங்களும் அப்படியே. அவர்கள் பணத்தாசையும், பெண்ணாசையும் பிடித்து அலைந்து தனக்குத் தானே குழிவெட்டிக் கொள்கிறார்கள், நீ வா உனக்கு மட்டுமாவது உண்மை என்னவென்று புரியவைக்கிறேன் என்று சொல்கின்றான் சிவன். சுவையென்பது வாய் வரைக்கும் தானே தொண்டையைத் தாண்டிவிட்டால் என கொக்கி போடுகிறான். இன்னாருக்கு இன்ன இடத்தில் பிறக்கப்போகிறோம் என்பது யாருக்காவது முன்கூட்டியே தெரியுமா என்ன? பணத்தின் மூலமாக உடலை விலைபேசலாம் மனதை அடிமையாக்க முடியுமா? உடலும் ஓரிரவு மட்டும் தானே உனக்கு வாடகை அடுத்த வாடிக்கையாளர் கையில் பணத்தோடு காத்திருப்பான் அல்லவா? நல்லதை கடைவிரிப்பவர்கள் கொள்வாரில்லை என புலம்பத்தான் வேண்டியிருக்கிறது. காலப்போக்கில் பெண், பொன், மண் திகட்ட ஆரம்பிக்கிறது இதுநாள் வரை நீ சக்கரைப் பாகுவைத்தான் தேன் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தாய். பேரானந்தக் கடலில் அலையில் மட்டுமே நீ கால்நனைத்தாய். மீனுக்கு தான் கடலில் இருக்கிறோம் என்ற தன்னுணர்வு வருமா? நீ கனவு காண்கிறாய் என்பது விழித்த பிறகு தானே உனக்குத்  தெரிகிறது. வாழ்க்கையும் சொப்பனம் தான். சோதனையும், கஷ்டங்களும் உனக்கு அடிமேல் அடி கொடுத்து விழித்துக்கொள் விழித்துக்கொள் என்கிறது.

 

எது இங்கு நிலையானது அதைக் கண்டுபிடி. பெண்ணாசைக்கு நீ ஆட்பட்டாயேயானால் செக்குமாடு மாதிரி இங்கேயே சுற்றிச் சுற்றி வர வேண்டியதுதான். மணணாசையால் ஒருவரையொருவர் வெட்டிக் கொண்டு மீதி நாட்களை சிறைச்சாலையில் கழிக்க வேண்டியது தான். நடைபெறும் சம்பவங்கள் அனைத்தும் உனக்கு ஒருபாடம் ஆனால் நீ அதை புரிந்து கொள்ள மாட்டாய். இது அறிவியல் யுகமாக இருக்கலாம் ஆனாலும் வாய் வழியாகத்தானே உண்கிறோம், நாசி வழியாகத்தானே சுவாசிக்கிறோம். எப்படி நாணயத்துக்கு இருபக்கம் உள்ளதோ அதே போல் வாழ்க்கைக்கு மறுபக்கம் உள்ளது. மரணம் அதைத் தெரியப்படுத்தும். அணை போட்டுத் தடுத்தாலும் நதி கடலை நாடத்தானே செய்கிறது.

 

எத்தனையோ கோடி பேர்களில் ஒருசிலர் தானே உலகத்தைத் துறக்கிறார்கள். சந்நியாசி உலகத்தைத் துறந்தவன் மட்டுமல்ல உலகத்தைப் பொறுத்தவரை அவன் இறந்தவன். உன் நடைமுறை வாழ்க்கையை நேர்படுத்திக் கொள்ளாமல் கடவுள் அருவமா, உருவமா என்று வாதிடுவதில் என்ன பயன். எத்தனை பிறவிகளாக வணங்குவதையே தொழிலாகக் கொண்டிருப்பாய் அவனை நோக்கி ஒருஅடி எடுத்து  வைக்க வேண்டாமா? இந்து மதத்தில் இத்தனை தெய்வங்கள் எதற்கு என்கிறாய்? தாயானவள் குடும்பத்திலுள்ளவர்கள் விருப்பத்திற்கு ஏற்றபடி விதவிதமாக சமைக்க வேண்டியுள்ளதே. முருக பக்தியில் ஆட்பட்டுப் போனால் கந்தா என்றவுடன் கண்களில் கண்ணீர் வர வேண்டாமா? வாழ்வை ஒழுங்காக வாழ்ந்திருந்தால் மரணத்தைக் கண்டு ஏன் அச்சப்பட வேண்டும். அம்மா என்ற சொல் உன் அம்மாவை மட்டுமா குறிக்கிறது. கடவுள் மனிதனாக இறங்குவதைப் போல மனிதன் கடவுளாக ஏற்றம் பெறும்வரை இந்த சொக்கட்டான் விளையாட்டு தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கும்.

 

காவிரிபூம்பட்டினத்தில் திருவெண்காடர் பெரும் செல்வந்தர். ஆள்வதற்கு ராஜ்ஜியமிருந்தும் ஒரு வாரிசில்லையே என்ற ஏக்கம் அவருக்கிருந்தது. திருவிடைமருதூர் ஈசனிடம் வரமருள வேண்டிக் கொண்டார். நடப்பது எதுகுறித்து என்று மனிதனால் உணர்ந்து கொள்ள முடியுமா என்ன? அன்றிரவு திருவிடைமருதூரில் வசிக்கும் இருக்கின்ற செல்வத்தையெல்லாம் சிவகாரியங்களில் இழந்த ஆதிசைவர் கனவில் தோன்றி நான் தீர்த்தங்கரை வில்வ மரத்தடியில் ஒரு ஆண் குழந்தையாக தவழ்கிறேன் என்னை திருவெண்காடர் தேடி வருவார் அவரிடம் ஒப்படைத்து விட்டு எனது எடைக்கு எடை தங்கம் தருவார் பெற்றுக் கொள், உன் பீடை ஒழியும் என்றார். அதே நேரம் திருவெண்காடர் கனவில் தோன்றி ஆதிசைவர் குழந்தை தருவார் பெற்றுக் கொண்டு எடைக்கு எடை தங்கம் கொடுத்துவிடுமாறு கூறி இருந்தார்.

 

திருவெண்காடர் குழந்தையைப் பெற்றுக் கொண்டார். அவர் உள்ளம் குளிர்ந்தது. சிவனருட்செல்வனாதலால் மருதவாணன் என அவனுக்கு பெயரிட்டார். சிவகலை அம்மாள் குழந்தையின் கால் மண்ணில் பாவாமல் சீராட்டி வளர்த்தாள். காலம் மிகவும் புதிரானது எப்போது காலை வாரிவிட்டுச் சிரிக்கும் எனத் தெரியாது. மருதவாணன் வாலிப பருவத்தை எட்டினான். தந்தையின் முதுமை காரணமாக அவருக்கு ஓய்வளித்துவிட்டு மரக்கலத்தில் வாணிபத்திற்கு தானே புறப்பட்டுச் சென்றான். திருவெண்காடரும், சிவகலையும் வாழ்த்தி வழியனுப்பி வைத்தனர். மருதவாணன் பொற்குவியலோடு வருவான் என்று திருவெண்காடர் காத்திருந்தார். எவ்வளவு செல்வந்தராக இருந்தும் திருவெண்காடருக்கு பணப்பித்து இருந்தது. அன்று காலை மருதவாணன் திரும்பிவிட்டதாகவும் மரக்கலம் முழுவதும் எருமூட்டைகளும், தவிட்டு மூட்டைகளும் இருப்பதாகவும் வேலையாட்கள் வந்து திருவெண்காடரிம் தகவலை தெரிவித்துவிட்டுச் சென்றனர்.

 

மருதவாணன் என்ன காரியம் செய்து வந்திருக்கிறான் பார்ப்போம் என்று திருவெண்காடர் துறைமுகத்துக்கு விஜயம் செய்தார். கோபாவேசத்துடன் வரட்டியொன்றை அவர் தூக்கி வீசியெறிய அதிலிருந்து மாணிக்கப்பரல்களும், நவரத்தினங்களும் சிதறி ஓடின. தவிட்டு மூட்டையைக் கொட்டிப் பார்க்க அனைத்தும் பொற்குவியல்கள். திருவெண்காடர் என்ன தான் இருந்தாலும் என் வளர்ப்பு அல்லவா என பெருமிதம் கொண்டார். மருதவாணனைப் பற்றி அங்கிருந்தவர்களிடம் விசாரிக்க அவன் வீட்டிற்குச் சென்றுவிட்டதாகக் கூறினர். திருவெண்காடர் மருதவாணனைக் காண வீட்டிற்கு ஓடிச் சென்றார். விஷயத்தைக் கூறாமல் சிவகலையிடம் பிள்ளையைப் பற்றிக் கேட்க அவன் இந்தப் பெட்டியை உங்களிடம் தரச் சொன்னான் இங்கேதான் எங்கேயாவது ஒளிந்திருப்பான் என்றாள் சிவகலை. திருவெண்காடர் பட்டுத்துணியை அவிழ்த்து பெட்டியைத் திறந்து பார்த்தார். அதில் ஊசியும், ஓலைச்சுருளும் இருந்தது. திருவெண்காடர் ஓலைச்சுருளை எடுத்துப் படிக்க அதில் காதற்ற ஊசியும் வாராது காணும் கடை வழிக்கே என்று எழுதப்பட்டிருந்தது. சிவனுக்கு முருகன் ஞானாவுபதேசம் செய்தது போல திருவெண்காடருக்கு யாரும் சொல்லிக் கொடுக்காததை மருதவாணன் சொல்லிக் கொடுத்துவிட்டான்.

 

திருவெண்காடராக வீட்டினுள் சென்றவர், கெளபீனத்துடன் பட்டினத்தாராக வீதியில் இறங்கினார். மருதவாணா பணத்துக்கு அப்புறம்தான் பந்தபாசம் என்று வைத்திருந்தேன் அல்லவா எனக்கு சிறந்த பாடம் புகட்டி விட்டாய். மாயையைப் பிடித்து உழன்று கொண்டிருந்த எனக்கு உண்மை பிடிபட்டுவிட்டது. காவிரிபூம்பட்டினம் அவரது கோலத்தைப் பார்த்து எள்ளி நகைத்தது. பட்டினத்தடிகள் நினைத்துக் கொண்டார் தான் எதை இழந்தேன் எதைப் பெற்றான் என்று ஈசனுக்குத் தெரியும் இவர்களுக்கென்ன என்று. இறந்தன பிறக்கும் பிறந்தன இறக்கும் எனச் சொல்லிக் கொண்டே ராஜவீதியில் திருவோட்டினை ஏந்திச் சென்றார். அவரது பாடல்களைக் கேட்கும் பொருட்டே ஈசன் நுனிக்கரும்பு இனிக்கும் வரை அவரை நடக்க வைத்தான்.

சாக்ரடீஸ் மண்ணில் புதைக்கப்படவில்லை விதைக்கப்பட்டு இருக்கிறார்!

 

ஏதென்ஸ் நகர வீதிகளில் அலைந்து திரியும் இளைஞர்களே. வாழ்க்கையை பொய்யிலும், புரட்டிலும் அற்ப காரியங்களுக்காகவும் செலவழித்துக் கொண்டிருக்கும் உங்களுக்கு நான் சொல்ல வேண்டியது ஒன்று உள்ளது. உன்னையே நீ அறிவாய். நீங்கள் உள்ளுக்குள் புதையலைச் சுமந்து கொண்டு பிச்சைக்காரர்களைப் போல் அலைகின்றீர்கள். வாலிபம் என்பது வாழ்க்கையின் வசந்தகாலம், வலைவீசும் வனிதையரின் கடைக்கண் பார்வைக்காக இதயத்தைப் பறிகொடுத்துவிட்டு உங்கள் முகவரியை தொலைத்துவிடாதீர்கள். வாழ்க்கை யாருக்கும் தலைவாழை இலை போட்டு விருந்து வைக்காது, தூங்கிக் கொண்டிருப்பவனை தட்டி எழுப்பி புதையல் இருக்கும் பாதாள அறையின் சாவியைக் கொடுக்காது. பஞ்சுமெத்தையில் பரத்தையர்களோடு பேரின்பத்தில் மூழ்கி திளைத்து கண்டதே காட்சி கொண்டதே கோலம் என்று அவர்களின் காலடியில் அடிமைப்பட்டு கிடக்கும் உங்களுக்கு எனது வார்த்தை எனும் வாள் மூலம் காயத்தை ஏற்படுத்துகிறேன் விழித்துக் கொள்ளுங்கள் உறங்குவதற்கான நேரமில்லை இது.

 

இளைஞர்களே சுதந்திர வானில் சிறகடித்துப் பறப்பதைவிட்டுவிட்டு இரண்டு நெல்மணிக்காக கிளிகளைப் போல கூண்டுக்குள் அடிமைப்பட்டு கிடக்கலாமா? மக்களை ஆளுபவர்களின் உண்மையான முகம் உங்களுக்குத் தெரியுமா? நீங்கள் அவர்களின் முகமூடியைத்தான் பார்க்கின்றீர்கள். நீதிமான்கள் என்று உங்களால் தொழப்படுபவர்கள் கூட தங்கள் சொந்த வாழ்க்கையில் மிருகங்களைவிட கேவலமான நடத்தை கொண்டவர்களாகத்தான் இருக்கிறார்கள். பலியாடுகள் அறியாது தாங்கள் எதற்காக பலி கொடுக்கப்படுகிறோம் என்று. ஆட்டுமந்தையாய் இருக்கும் வரை அடிமைப்பட்டுத்தான் கிடக்க வேண்டும். கடவுள் பெயரால் கையில் விலங்கிடப்பட்டிருக்கும் உங்களுக்கு நான் விடுதலை அளிக்கிறேன்.

 

இளைஞர்களே நீங்கள் கங்குகள் நான் தீ வைக்கிறேன் பற்றி எரியட்டும் கிரேக்கம். கடவுள் பெயரால் நடக்கும் பித்தலாட்டத்தை எதிர்த்து எதிர்ப்புக் குரல் எழுப்பாமல் எத்தனை நாட்கள் ஊமைகளாய் காலத்தைக் கடத்துவீர்கள். உங்களைப் பாவிகள் என்றழைக்கும் கூட்டம் திரைமறைவில் என்னென்ன லீலைகள் செய்கின்றார்கள் என உங்களுக்குத் தெரியுமா? தனது பலம் என்ன என்று தெரியாதவரை தான் யானையை அங்குசத்தால் பணியவைக்க முடியும். பேரலை என்பது பல சிறியஅலைகள் ஒன்று சேர்ந்தது என இந்நாட்டு வேந்தன் அறிந்து கொள்ளட்டும்.

 

மெலிட்டஸ் கூட்டத்தைப் பார்த்தாயா அதில் அரசை எதிர்த்து கிளர்ச்சி செய்யத் தூண்டும் வகையில் கயவன் சாக்ரடீஸ் பேசுவதைக் கேட்டாயா? எதிரிகளை இனம் கண்டுவிடலாம். இவன் போன்ற துரோகிகளிடம் தான் நாம் விழிப்புடன் இருக்க வேண்டும். காவலர்களே புரட்சியைத் தூண்டியதற்காக சாக்ரடீஸை கைது செய்து நீதிமன்றத்துக்கு அழைத்து வாருங்கள். சாட்சிக் கூண்டில் நிற்கும் சாக்ரடீஸிடம் நீதிபதி அவருடைய பேச்சுக்கு விளக்கம் கேட்கிறார்.

 

சாக்ரடீஸ் உன் பேச்சுக்கள் இளைஞர்களை அரசுக்கு எதிராக தூண்டிவிடும்படியாக இருக்கிறது என்று குற்றம்சாட்டப்பட்டு இருக்கிறது. இதற்கு என்ன பதில் தரப்போகிறாய்?

 

ஓ! நாட்டை வெல்பவனைவிட தன்னை வெல்பவனே அரசன் என நான் கூறியது தவறா? நெஞ்சுரத்திடம் கையை உயர்த்துவதும், தாழ்பணிந்து கைகட்டி நிற்பதும் உன் கையில் தான் இருக்கிறது என இளைஞர்களை தட்டி  எழுப்பியது என் தவறா?

 

வாழ்க்கை ருசிப்பதிலும், கேளிக்கைகளிலும், விளையாட்டிலும் வீணாக ஈடுபட்டு பொழுதைக் கழிப்பதற்காக அல்ல, அடுத்த தலைமுறை சுதந்திர காற்றை சுவாசிக்க நீ உன் இன்னுயிரைத் தியாகம் செய்ய வேண்டும். விருட்சம் கிளைபரப்ப நீ மண்ணுள் வேராக இருக்க வேண்டும் என நான் அவர்களுக்கு எடுத்துரைத்ததில் என்ன தவறு கண்டீர்? விடுதலைக்கான திசையை சுட்டிக் காட்டியதற்காக குற்றம் இழைத்ததாக என் ஆட்காட்டி விரலை வெட்டி விடுவீர்களா இதுதான் கிரேக்க நாட்டு நீதியா? பல்லக்கு சுமப்பவன் அமர்ந்து வருபவனிடம் உனக்குதான் கால்கள் இருக்கிறதே எனக் கேட்டால் அவன் கிளர்ச்சியாளன் ஆகிவிடுவானா? அடிமைத்தனத்திற்கு எதிராக போராடி மரணத்தை முத்தமிட்ட போராளி இவன் என்று நாளைய வரலாறு உன்னைப் பற்றிக் கூறும் என நான் கூறியதில் என்ன தவறு கண்டீர்? நீங்கள் எண்ணியதை தான் நான் பேச வேண்டுமென்றால் அதற்கு சாக்ரடீஸ் எதற்கு?

 

பார்த்தீர்களா நீதியரசர் முன்னிலையிலேயே தன் வார்த்தைகளுக்கு என்ன வியாக்கியானம் அளிக்கிறான் என்று. நயவஞ்சகன், துரோகி, உண்ட வீட்டுக்கு ரெண்டகம் நினைப்பவன் பாம்பின் விஷத்தைவிடக் கொடியது இவன் வாயிலிருந்து புறப்பட்டு வரும் வார்த்தைகள். இவனை பேசவிட்டால் நீதியரசரையே தன் வார்த்தை ஜாலத்தால் மயக்கிவிடுவான். விரைவாக தீர்ப்பளியுங்கள் என்று சபையோர் சார்பாக வேண்டுகிறேன்.

 

தேசவிரோத காரியங்களில் ஈடுபட்டது சாட்சியின் அடிப்படையில் நிரூபிக்கப்பட்டதால் சாக்ரடீஸூக்கு மரணதண்டனை விதிக்கிறது இந்த நீதிமன்றம்.

 

இன்று நான் விஷமருந்த வேண்டும். வாழ்வு மகளை விட்டுவிட்டு மரணதேவதையை ஆரத்தழுவிக் கொள்ள வேண்டும். எனக்கு இன்னொரு வாசல் திறந்துவிட்டது. பிறக்கும்போது அழுது கொண்டே பிறந்திருக்கலாம் இறக்கும் போது நான் அழ விரும்பவில்லை. மரணத்தைக்கூட வீரத்துடன் எதிர்கொண்டான் சாக்ரடீஸ் என்றுதான் வரலாறு சொல்ல வேண்டும். நான் ஒன்றும் கொலைகாரனல்ல சத்தியத்தின் பக்கம் நிற்பதால் சாவை எதிர்கொள்ளவிருக்கும் தியாகி நான். மதகுருமார்கள் என்னைப் பேசவிட்டால் எங்கே தங்களது ஆட்டம் நின்றுவிடுமோ என அச்சப்பட்டு தான் என்னை கொல்லத் துணிந்திருக்கிறார்கள்.

 

எனது மரணத்தின்போது அரசனின் கையிலுள்ள செங்கோல் நியாயத்தை சீர் தூக்கிப் பார்க்கவில்லை என்பது உண்மையாகிவிடும். அரசே நீ என்னை வேருடன் சாய்த்துவிடலாம். நான் விதைத்த விதையை தேடிப் பிடித்து உன்னால் அழிக்க முடியாது. அரசனே நான் புதைக்கப்படவில்லை விதைக்கப்பட்டிருக்கிறேன் என்று ஒருநாள் நீ உணர்ந்து கொள்வாய். இது எனது அந்திமகாலம் இந்த அறிவுசூரியன் இல்லாமல் உலகில் அறியாமை இருள் அகலாது. ஞானத்தை விலைபேசி நான் விற்கவில்லை.

 

அடிமைப்பட்டிருக்கும் நாட்டிலெ்லாம் இந்த சாக்ரடீஸ் தோன்றுவான் ஆள்வோருக்கு எதிராக அறிவாயுதத்தை உபயோகிப்பான். நான் இந்த உலகத்திற்கு கொடுத்துப் போகும் பகுத்தறிவால் எத்தனை சாம்ராஜ்யங்கள் வீழப் போகுது பாருங்கள். இதோ என்னைக் கொல்ல விஷம் வந்துவிட்டது. மரணத்தை சற்று தள்ளிப்போடும் ஆசை எனக்கில்லை இப்பொழுதே அருந்துகிறேன்.

 

எனது கல்லறையில் எழுதி வையுங்கள் பலரை விழிக்கச் செய்தவதன் இங்கு ஓய்வெடுக்கிறான் என்று. நான் இறந்து போகலாம் பலநூறு ஆண்டுகள் நான் ஏற்றி வைத்த நெருப்பு எரிந்து கொண்டிருக்கும். வாதத்தை வாதத்தால் வெல்ல முடியாத கோழைகள் சாம்ராஜ்யம் ஞானத்தீயால் விரைவில் சாம்பலாகும்.

திருவடி 3 (எங்கெங்கு கேட்டிடினும் அவன் திருப்புகழே)

 

ஆறுமுகன் கடவுளர்களின் கடவுள். முருகா என்று அவன் நாமத்தை உச்சரித்தாலே பக்தன் மனம் பரவசமடையும். எத்திசை நோக்கி வேண்டுமானாலும் வணங்கலாம் அவன் எங்குமிருக்கிறான். கந்தன்  தமிழில் வைதாரையும் வாழவைப்பான். காடு மலைகளில் முனிவர்கள் தேடி அலைவது தத்துவப்பொருளான முருகனைத்தான். முருகன் பரப்பிரம்மம், இந்தப் பிரபஞ்சத்துக்கே அதிபதி. அவன் அழைக்காமல் தானாக யாரும் பழனி செல்ல முடியாது, வேலனைக் காண வேளை வரவேண்டும். சத்தியத்தின் வழி நடப்பவர்கள் அவனிடம் சரணடைந்துதான் ஆகவேண்டும். தெய்வக்குழந்தை கிரகங்களையெல்லாம் பளிங்கு போல் உருட்டி விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறது. கள்ளம் கபடமற்ற வெள்ளை உள்ளம் அக்குழந்தைக்கு. அடியவர்களுக்கு அடியெடுத்துக் கொடுத்து தமிழில் பாடச் சொல்லிக் கேட்கும். பக்தனுக்கு ஏதாவது ஒன்றென்றால் தான் கடவுள் என்பதைக்கூட அக்குழந்தை மறந்துவிடும். ஆதியில் இருந்தே முருகக்குழந்தை இங்கு தான் இருந்து வருகிறது. பிறவா நிலையை அடைந்தவர்களை அக்குழந்தைதான் மேலுலகங்களுக்கு அழைத்துச் செல்லும்.

 

தன்னை நம்பியவர்களை கரை சேர்ப்பதே அதன் வேலையாக இருக்கிறது. இந்த உலகில் தர்மத்தை நிலைநாட்டுவதே அதன் வேலை. உலகில் நீதியை நிலைநிறுத்த அது ஒரு சர்வாதிகாரி போல் நடந்து கொள்கிறது. இந்த உலகில் அறத்தை நிலைநிறுத்த அது மனிதர்களை கைப்பாவையாகக் கொண்டு சம்ஹாரம் செய்கிறது. விதி என்ற கோட்பாட்டை உருவாக்கியதே அதுதான். ஒவ்வொரு மனிதனைப் பற்றியும் ஆதி முதல் அந்தம் வரை அறிந்து வைத்துள்ளது. ஐம்பூதங்களும் முருகக்குழந்தைக்கு அடிமை வேலை செய்கின்றன. ஜனனத்தையும் மரணத்தையும் அதுவே நிர்ணயிக்கிறது. தமிழுக்கு தொண்டு செய்தோன் சாவதில்லை என்று தமிழ்ப்பித்தில் தன்னை மறந்து கிளிப்பிள்ளையைப் போல் முருகலோகத்தில் சொல்லிக் கொண்டு திரிகின்றது. தமிழனும், தமிழும் இங்கு நிலைத்திருக்கும் வரை அது அறுபடை வீட்டிலிருந்து இவ்வுலகை அரசாட்சி செய்து கொண்டுதான் இருக்கும்.

 

திருவண்ணாமலையில் பக்திநெறி பிறழாது வாழ்ந்து வந்த திருவெண்காடர், முத்தம்மை தம்பதியினருக்கு ஆதிலெட்சுமி என்ற பெண் குழந்தை பிறந்தது. ஆசைக்கு ஒரு பெண் பிறந்தாயிற்று ஆஸ்திக்கு ஒரு ஆண் வேண்டுமே என அவர்கள் முருகனிடம் பிரார்த்திக்க, அவனருளால் அருணகிரி பிறந்தான். வசதிக்கு குறைவில்லாத வணிகக் குடும்பம். உண்ண உணவு, உடுக்க உடை, இருக்க இடம் என்று சகல வசதிகளும் கிடைத்தவுடன் அருணகிரியின் உள்ளம் பிற சுகங்களின்பால் நாட்டம் கொண்டது. வாணிகத்திற்காக கடல் கடந்து சென்ற தந்தை திரும்பவில்லையே என்ற கவலை அருணகிரிக்கு துளியும் இல்லை. அருணகிரி பரணில் பாதுகாப்பாக வைக்கப்பட்டிருந்த தங்கக் காசுகளைத் திருடிக் கொண்டு பரத்தையர் வீடுகளே கதியென்று கிடந்தான். முத்தம்மை முருகனால் கிடைத்த பிள்ளை தறுதலை ஆகிவிட்டதே என மனம் நொந்து இறந்தாள்.

 

நாம் பணியவில்லையென்றால் வாழ்க்கை பாடம் நடத்திவிடும். விதி சூழ்நிலையை ஏற்படுத்திக் கொடுக்கும் ஆனால் எப்படி செயல்பட வேண்டும் என்ற முடிவை உன்னிடம் ஒப்படைத்து விடுகிறது. ஒருவேளை சோற்றுக்கே அல்லாடுபவர்கள் இங்கிருக்கும்போது உனக்கு பெண்போகம் கேட்கிறதா என வாழ்க்கை சீறிப்பாயும். நீ குருகுலத்தில் உன் ஆசாரியரிடம் கற்றது இதுதானா எனக் கேலி செய்யும். உன்னைப் பார்த்து பித்ருலோகத்தில் உள்ள உன் தாய்தந்தை தலையிலடித்துக் கொள்வார்கள் என செவிட்டில் அறையும். காலத்தே பயிர் செய் என்று சும்மாவா பெரியவர்கள் சொன்னார்கள் என்று உனக்கு விளங்க வைக்கப் பார்க்கும். அத்தனையும் இழந்துவிட்டு கிழிந்த சட்டையோடு வீதியில கையேந்தி நிப்பப்பாரு அப்ப வச்சிக்கிறேன் என் கச்சேரியை என முகத்தில் காறி உமிழும். அனுபவிச்ச உடம்பு என்னாவப் போகுது பாரு என்று தலையில் அடித்துக் கொள்ளும். மனதின் கருவிதான் உடல். மனம், தான் சுகப்பட ஓருடம்பு போதாது என்று இந்த உலகில் எத்தனை உடலை மனம் எடுத்து போகக்கடலில் மூழ்கியிருக்கிறது பாருங்கள். மனமே இனிமே கறந்த இடத்தையும், பிறந்த இடத்தையும் நீ தேடவே கூடாதென்று வாழ்க்கை சாபமிட்டது.

 

கல்யாணம் பண்ணினால் பொறுப்பு வரும் அருணகிரி திருந்துவான் என எண்ணி ஆதிலெட்சுமி தான் முன்நின்று அருணகிரிக்கு திருமணம் முடித்தாள். என்ன தான் நாயைக் குளிப்பாட்டி நடுவீட்டில் வைத்தாலும் அது மலத்தை நாடித்தானே ஓடும். செல்வம் கரைந்தது மட்டுமல்லாமல் உடல் தொழுநோய் கண்டது. மன்மதனே என்று பல்லிளித்தவர்களெல்லாம் வீட்டு பக்கம் வந்தால் அவ்வளவுதான் என்று அருணகிரி முகத்தில் காறி உமிழ்ந்தார்கள். தொழுநோய் கண்டாலும் அருணகிரியின் மனம் ருசிகண்ட பூனையாக உடும்பாக இச்சையைப் பற்றிக் கொண்டதை விடுவதாக இல்லை. பரத்தையர் வீடுகளுக்கு போய் கெஞ்சத் தொடங்கினான், அவலட்சணத்தை காணச் சகிக்காது அவர்கள் கதவடைத்தார்கள். ராஜமரியாதையோடு மஞ்சத்தில் வனிதையரோடு வீழ்ந்து கிடந்ததை நினைத்துப் பார்த்தபடி நடந்து கொண்டிருந்தான் அருணகிரி. எதிரே ஒரு பெண்ணுருவம் அசைந்து வருவதைப் பார்த்து அருணகிரிக்கு சபலம் ஊற்றெடுத்தது. மனம் தூரிகையை எடுத்து சித்திரம் வரைந்து வருபவள் இவள்தான் என்றது. மெல்ல மெல்ல அந்த உருவம் அருகில் வந்தபோது பார்த்தால் அவள் ஆதிலெட்சுமி, விதுவிதுத்துப்போனது அருணகிரியின் உள்ளம்.

 

ஆதிலெட்சுமி அருணகிரியை நெருங்கி வந்து உன் அவலட்சணம் பெண்ணுக்கு அருவருப்பைத்தான் ஏற்படுத்தும், உனக்கு பெண்ணுடல் தானே வேண்டும் என்னை தமக்கை என்று பார்க்காதே உன் இச்சையைத் தீர்க்க நான் என்னுடல் தருகிறேன் மனமுவந்து சொல்கிறேன் என்னைப் பயன்படுத்திக்கொள் அருணகிரி என்று சொல்லி அவள் தலைநிமிர்கையில் அருணகிரி தலைகுனிந்தான். அருணகிரிக்கு தலையில் இடி விழுந்தது போல் இருந்தது. அம்மா ஸ்தானத்தில் இருப்பவள் இப்படி கேட்டுவிட்டாளே என்று செய்வதறியாது கோயில் நோக்கி ஓடினான். தான் ஒரு காமப்புலையன் என்று தன்னை வெறுத்து வல்லாள மகராஜா கோபுரத்தில் இருந்து கீழே விழுந்தான். மனிதர்கள் தொடத் தயங்கிய தொழுநோய் கண்ட உடலை முருகன் தன் திருக்கரங்களால் தாங்கி நின்றான். வேலவன் தன் திருவாயால் ‘வேளை வரவில்லை உமக்கு தமிழில் நீ பாட எத்தனையோ சந்தங்கள் இருக்கு’ என்றான். நானா கவிபாடுவதா எனத் தயங்கிய அருணகிரியிடம், லோக நாயகனே முத்தை என்று முதலடி எடுத்துக் கொடுத்தான். இறக்கும் வரை அருணகிரி கந்தன் திருப்புகழை பாடி வந்தார்.

 

விதைப்பவன் ஒருவன் அறுப்பவன் ஒருவன் இதுதான் உலகநியதி. வியாதியாலே சாக்காடு, செல்லும் பாதையெங்கும் பூக்காடு, இடுகாட்டில் தீக்காடு இதுதான் சைவநீதி. நீ உழைத்ததற்கு பலன் கிடைக்க ஆயிரம் ஆண்டுகளும் ஆகலாம், அடுத்த நொடியிலும் கிடைக்கலாம் எல்லாம் அவன் சித்தம். பட்டுப் போகவிருந்த மரத்திற்கு நீர்வார்த்தேனே அதற்கான பலன் கிடைக்கவில்லையே எனக் கலங்காதே. உனக்கு உணவு அளிக்கபடவேண்டும் என்று விதி இருந்தால் நீ அண்டார்டிகாவில் இருந்தாலும் பனிக்கரடி உன்னிடம் உணவைக் கொண்டு வந்து சேர்த்துவிடும். நடப்பது நடந்தே தீரும். விதியை யாராலும் மாற்ற முடியாது. பாரத்தை சுமக்காதே அவனிடம் விட்டுவிடு அவனிஷ்டப்படி நடக்கட்டும். பிரச்சனையை ஆரம்பித்து வைத்தவனே தீர்த்தும் வைப்பான். அவனவன் பிராப்தப்படி ஆங்காங்கு இருந்து ஒருவன் ஆட்டுவிக்கத்தான் செய்கிறான். ஆகையால் சண்முகனிடம் சகலத்தையும் ஒப்படைத்து சரண்புகுவோம்.

திருவடி 2 (உதித்தது வானில் உச்சித் திலகம்)

 

உலகம் சக்தி சொரூபம். அவளது லீலைகளே இங்கு நடப்பவை எல்லாம். பெண்ணின் கருவறைதான் இந்த உலகம். அவள் சிருஷ்டி செய்த மாயஉலகத்தில் தான் ஜீவன்கள் சிக்கித் தவிக்கின்றன. இந்த தாய்ச்சியைத் தொடும் விளையாட்டில் அவள் சலிப்படைவதே இல்லை. அவளது அருட்கடலில் மூழ்கியவர்கள் எல்லோரும் கையில் முத்துடன் திரும்பினார்களா என்றால் இல்லை என்றே சொல்ல வேண்டும். யாருக்கு தன்னைக் காட்டியருள வேண்டும் என்பதை அவளே தீர்மானிக்கிறாள். சக்தி இவ்வுலகில் பலவாகி நிற்கிறாள். அவளது மாயத்திரையை விலக்கி உண்மையின் தரிசனம் காண்பது அவ்வளவு எளிதல்ல. நட்சத்திரங்களையும், கிரகங்களையும், உயிர்களையும் உள்ளிலிருந்து ஆட்டுவிக்கும் ஆற்றல் தான் சக்கி என்பது. உலகன்னைக்கு சூரியன்கூட நெற்றித் திலகமாகத்தான் இருக்கிறான். உங்களுடன் வாழும் தாயும், மனைவியும் பராசக்தியின் வடிவங்களே. உலகத்தைத் துறந்த பட்டினத்தாரால் பெற்றவளின் அன்பை உதற முடியவில்லை. அன்னைக்கு தந்த வாக்குதான் அவள் இறக்கும் தருவாயில் ஆதிசங்கரரை அம்மையை நாடி ஓடோடி வரவைத்ததது.

 

பெண்கள் இருதயத்திலிருந்து வாழ்கிறார்கள், கருணையும், அன்பும் அங்குதான் குடிகொண்டுள்ளது. அக்கரையில் நிற்கும் அவளை நீ சென்று சேர சம்சாரக்கடலை கடந்து தான் ஆகவேண்டும். சக்தியின் சிந்தனை சிவனைப் பற்றியதாகவே இருக்கிறது. அவளது ஆசைவலையிலிருந்து தப்பிப்பது என்பது ஜீவன்களுக்கு சாத்தியமற்ற ஒன்று. தாய் தந்தையிடமிருந்து உடலெடுத்தவர்கள் எல்லோரும் சபலத்திற்கு ஆட்படும் பலகீனமான ஆத்மாக்கள் தான். சிவன் மாயையைக் கடக்க மனிதனுக்கு உதவி புரிகிறான் என்பதே சக்தியின் கோபத்திற்குக் காரணம். போகமா, யோகமா என்று வருகிற போது மனிதன் போகத்தையே தேர்ந்தெடுக்கிறான். மனிதன் தான் எரிந்துவிடுவோம் என்று தெரிந்தும் விட்டில் பூச்சியைப் போல் ஆசை நெருப்பை முத்தமிட்டுக் கொண்டு இருக்கிறான். ஐம்புலன்களுக்கு அடிமையாய் இருக்கும்வரை அவளது திருவிளையாடல்களுக்கு ஆட்பட்டு தான் ஆகவேண்டும். பெண்ணாசையை வென்ற பீஷ்மரை அழிக்க அவள் அம்பா வடிவில் வரவேண்டி இருந்தது.

 

இவ்வுலகம் சக்தியின் பாடசாலை, சிவன் உட்பட எல்லோரும் அவளது சீடர்கள் தான். ஒருவகையில் இவ்வுலகம் சம்ஹார பூமி, தான் பழிதீர்க்க நினைக்கும் அசுரர்கள் எப்போது பிறப்பார்கள் என அவள் காத்துக் கொண்டு இருக்கிறாள். உலகை ஆளும் சிவனே அவளின் காலடியின் கீழ்தான் கிடக்கிறான். இவ்வுலகம் விழித்துக் கொண்டே நாம் காணும் கனவு என்று உணரும்போது அவள் பிடி தளர்கிறது. நீ மரிக்கும்போது உன்னை வாசல் வரை வந்து வழியனுப்பி வைக்கிறாள். ஈசன் நடமாடும் இடுகாட்டில் அவளுக்கென்ன வேலை. மனிதர்கள் தவறான வழியில் சென்றாலும் தன் மகன்தானே என்ற பாசம் அவளுக்கு இருக்கத்தான் செய்கிறது. ப்ரம்மம் விதி என்ற பெயரில் அவளையும் ஆட்டுவிக்கவே செய்கிறது.

 

திருக்கடவூரில் அந்தணர் மரபில் தோன்றியவர் சுப்ரமணியன். திருக்கடவூரில் அருள்பாளித்துக் கொண்டிருக்கும் அபிராமி அன்னையே அவருக்கு எல்லாம். பக்திப் பித்தில் எங்கு இருக்கிறோம் ஏது செய்கிறோம் என்று அறிய மாட்டார். அகக்காட்சி கிடைக்கும்போது புறத்தில் உள்ளவைகள் எல்லாம் முக்கியத்துவம் இழந்துவிடுகின்றன அல்லவா. அன்றும் அப்படித்தான் அபிராமி அன்னையின் சந்நதிக்கு எதிரே அமர்ந்து அவளின் திருக்காட்சியை கண்டு ரசித்துக் கொண்டிருந்தார். அத்தருணத்தில் தஞ்சை சரபோஜி மன்னன் அன்று தை அமாவாசை என்பதால் காவிரிக்கரையில் நீராடிவிட்டு பரிவாரங்களுடன் கோவிலுக்குள் பிரவேசித்தான். கோயிலுக்கு நுழைந்த மன்னனை எல்லோரும் சிரம்தாழ்த்தி வணங்கித் தொழுதபோது அபிராமிபட்டர் சந்நிதிக்கு வெளியே சிலையோல் அமர்ந்திருந்தார். மன்னனுக்கு காலில் முள் தைத்தது போல் ஆயிற்று. உள்ளே சென்று வணங்கியவனுக்கு காலில் குத்திய முள் உறுத்திக் கொண்டே இருந்தது.

 

மன்னன் தன்னை அவமானப்படுத்திய நபரைப் பற்றி விசாரித்தான். இதுதான் சமயம் என்று மற்றவர்கள் அவனுக்கு தான் எல்லாம் தெரிந்தவன் என்று நினைப்பு, ஏதோ சில மந்திரங்கள் உச்சாடனம் செய்தால் மன்னனைவிடப் பெரியவன் ஆகிவிடுவானா என எரிகிற நெருப்பில் எண்ணெய் ஊற்றினார்கள். எல்லாம் அறிந்தவனோ நான் விசாரிக்கிறேன் என்றான் மன்னன். சந்நதிக்கு வெளியே வந்து பட்டரே நீர் எல்லாம் அறிந்தவராமே எங்கே இன்று என்ன திதி கூறு பார்ப்போம் என்றான் மன்னன். திடீரென்று புறஉலக ஞாபகத்துக்கு திரும்பிய பட்டர் சிறிதும் யோசிக்காமல் பட்டென்று பெளர்ணமி என்று பதிலளித்துவிட்டார். அரசன் அப்படியா இன்று இரவு நிலவு வரவில்லையென்றால் உனக்கு மரணம் தான் என்று சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பினான்.

 

சுதாரித்துக் கொண்ட அபிராமி பட்டர் அபிராமி அன்னையிடம் ஓடிச் சென்று அவ்வளவுதானா இனிமேல் உன் திருக்காட்சியை என்னால் தரிசிக்க முடியாதா போய்விட வேண்டியதுதானா என அழுது புலம்பினார். ஒரு முடிவுக்கு வந்தவராய் கோயில் திருச்சுற்றில் குழிவெட்டி நெருப்பு மூட்டி மேல்விட்டத்திலிருந்து நூறு சாரங்கள் கொண்ட உறியைத் தொங்கவிட்டு அதில் நின்றபடி உதிக்கின்ற செங்கதிரே என அந்தாதி பாடலானார். ஒவ்வொரு பாடலை பாடி முடித்ததும் ஒருவொரு உறியாக அறுத்துக் கொண்டே  வந்தார். இரவும் வந்தது அபிராமி பட்டர் மரணசர்ப்பம் தன்னை நெருங்கிக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தார். எழுபத்தொன்பதாவது பாடலை பாடியபோது அபிராமி அன்னை பட்டருக்கு தனது திருக்காட்சியைக் காட்டியருளினாள். அம்மை தான் காதில் அணிந்திருந்த தாடங்கத்தை வானில் வீசி எறிய அது ஒளிவீசும் நிலவாய் மாறி பிரகாசமாய் மின்னியது. அன்னையின் அருளால் நூறு பாடல்களையும் பாடி நிறைவு செய்தார் அபிராமி பட்டர். செய்தியைக் கேள்விபட்ட சரபோஜி மன்னன் ஓடோடி வந்து அபிராமி பட்டரின் காலில் விழுந்து மன்னிப்புக் கோரினான்.

 

மனிதர்கள் தான் பாகுபாடு பார்ப்பார்கள். தெய்வம் பேரரசன், பிச்சைக்காரன் என்று பாகுபாடு பார்க்குமா? நீங்கள் கவனித்துப் பாருங்கள் பூனைக்குட்டி மியாவ், மியாவ்  என்று கத்தியவுடன் தாய்ப்பூனை எங்கிருந்தாலும் ஓடோடி வருவதை. பூனைக்குட்டியால் கத்தத்தான் முடியும் அதனால் வேறென்ன செய்ய முடியும். அப்படித்தான் நாமும். உள்ளம் உருக வேண்டினால், முருகனை தரிசித்ததும் தாரையாக தாரையாக கண்களிலிருந்து கண்ணீர் பெருக்கெடுத்தால் அவன் திருக்காட்சி கிடைக்காமலா போய்விடும். இதோ அபிராமி அன்னை பட்டரின் ஆன்மச்சுடரை பற்ற வைத்துவிட்டாள் அந்த வெளிச்சத்தில் இனி பல்லாயிரக்கணக்கானோர் கடைத்தேருவார்கள். அந்தாதி பாடுபவர்கள் அபிராமியைக் காண திருக்கடவூருக்கு வரவே செய்வார்கள். இங்கு தான் அபிராமி பட்டர் உட்கார்ந்திருந்தாரா எனத் அந்த இடத்தைத்  தடவித்தடவி உள்ளங்குளிர்வார்கள். இவை எல்லாவற்றையும் கருவறையிலிருந்து அபிராமி அன்னை பார்த்துக் கொண்டுதான் இருப்பாள்.

திருவடி 1 (நாச்சியார் அரங்கனுக்கு எவ்வாறு நாயகியானாள்)

 

அதிகாலை புஷ்பம் பறிக்க பூந்தோட்டம் சென்ற விஷ்ணுசித்தர் துளசி செடிக்கு கீழே பெண் சிசு ஒன்றைக் கண்டெடுத்தார். விஷ்ணுசித்தருக்கு இருந்த ஒரே குறை குழந்தையின்மை, அதையும் வடபெருங்கோயில் வீரபத்ரசாயி குழந்தையைக் கொடுத்து நிவர்த்தி செய்துவிட்டார். விஷ்ணுசித்தர் குழந்தையை பூப்போல அள்ளிக்கொண்டு தனது துணைவியான குமுதவல்லியிடம் காட்டினார். அக்குழந்தைக்கு கோதை எனப் பெயரிட்டு கண் போல காத்து வளர்த்தனர்.

 

பெருமானுக்கு ஒரு நாள் கூட தவறாமல் புஷ்பமாலை தொடுத்து அணிவித்து இறைசேவை செய்து வந்தார் விஷ்ணுசித்தர். வைணவம் இரண்டானது என்கிறது.  பக்தன் பகவான் என்கிறது. தெய்வத்துக்கு கைங்கர்யம் செய்யவே பிறவியெடுத்தோம் என்ற பாடம் எடுக்கிறது. இரும்பு இயல்பாகவே காந்தத்தால் ஈர்க்கப்படுவது போல பரமாத்மா ஜீவாத்மா ஈர்ப்பினால் உருவானது தான் பாகவதம் போன்றதெல்லாம். கண்ணன் கதையை உபதேசித்ததின் மூலம் கோதையின் நெஞ்சத்தில் கண்ணன் பால் பக்தியை விதைத்தார் விஷ்ணுசித்தர்.

 

கண்ணன் என்ற பிம்பம் கோதையின் அகவுலகை ஆக்கிரமிக்க  ஆரம்பித்தது. கோதை இவ்வுலகையே பிருந்தாவனமாகக் கருத ஆரம்பித்தாள். கண்ணன் என்ற பெயர் காதில் விழுந்தவுடனேயே கோதையின் மனம் தன்னுணர்வு இழக்க ஆரம்பித்தது. கரையில் வைத்துச் சென்ற உடையைத் திருடிப்போக கண்ணன் வரமாட்டானா என அவள் மனம் ஏங்கியது. நீலவண்ணக் கண்ணா உன் விளையாட்டு கோபிகைகளோடு மட்டும் தானா என அவள் மனம் கண்ணனைக் கெஞ்சியது.

 

காதல் புரிபவர்களின் கால்கள் தரையில் பாவாது. அவன் உடல்தான் மண்ணில் இருக்கும் உள்ளமோ அவள் திருவடியைத் தேடி விண்ணுலகில் அலைந்து கொண்டிருக்கும். மனம் அவன் ஆடும் பொம்மை விளையாட்டுக்காக காதலியின் பிம்பத்தை சிருஷ்டித்துக் கொடுக்கும். அந்த பிரதிபிம்பம் அவனுடைய தாயைவிட அவன்மீது அக்கறை செலுத்தும். எந்த பிரதிபலனும் எதிர்பாராது அன்பை மழையெனப் பொழிவாள். காதலன் தனது மனம் சிருஷ்டித் தந்த காதலியின் திருவடியில் சரண்புகுகிறான். இது மனதின் ஏமாற்றுவேலை கண்ணுக்கு எதிரே நடமாடுபவள் புனிதவதியோ, பரிபூரணமானவளோ கிடையாது. மனம் இப்படித்தான் வலை பின்னிக் கொள்கிறது. இந்த வலையிலிருந்து மீள்வது என்பது கடைசி வரை யாராலும் இயலாமல் போய் விடுகிறது.

 

ஆணுக்கு இந்தப் பிரபஞ்சமே பொண்ணாகத் தெரியும், பெண்ணுக்கு இந்தப் பிரபஞ்சமே ஆணாகத் தெரியும். காதல் ஏக்கம் கொண்ட ஆணுக்கோ அல்லது பெண்ணுக்கோ பள்ளத்தில் நீர் பாய்வது போல் இந்த கடவுட்தன்மை உள்ளே புகுந்து வேலை செய்ய ஆரம்பித்துவிடுகிறது. அப்படிப் புகுந்த கடவுட்தன்மை உங்கள் மனதுக்கு பிடித்த ரூபம் எடுத்துக் கொள்கிறது. காதலனுக்கு காதலியாகவும், காதலிக்கு காதலனாகவும் ஜாலம் காட்ட ஆரம்பிக்கிறது. காதல் மரம் பூத்துக் குலுங்குவதை நீங்கள் கண்டு ஆனந்தமடைகின்றீர்கள். அதன் வேரான மரணத்திலிருந்து தான் மரம் கிளைபரப்பி இருப்பதை நீங்கள் அறியமாட்டீர்கள். காதலும், மரணமும் ஒரு நாணயத்தின் இரு பக்கங்களைப் போல மனிதனின் விருப்பத் தேர்வு இதில் செல்லுபடியாகாது.

 

கோதை மனுஷி கண்ணனோ கடவுள். கோதையால் கடவுளாக முடியாது ஆதலால் கண்ணன் மனித நிலைக்கு இறங்கி வருகிறான். சாதாரண மானிடப் பெண் என்று கண்ணன் கோதையின் அன்பை புறந்தள்ளிப் போய் இருக்கலாம், கோதையின் பிரேமை அவனது கடவுட் தன்மையை கரைத்துவிட்டது. காதலிப்பவர்கள் காதலனையோ, காதலியையோ அவர்கள் விரும்பவில்லை அவர்கள் மூலமாக வெளிப்படும் கடவுட்தன்மையைத் தான் விரும்புகிறார்கள். அவர்கள் உள்ளே இருக்கும் கடவுட்தன்மைதான் ஆணையோ பெண்னையோ வசீகரிக்கிறது. வெறும் உடல் சங்கமிப்பது மிருகக்காமம். காதலியின் மனதைக் இயக்கும் ஆத்மனை அறிந்து கொள்ள விழைவதே காதல். மனிதனின் புறஅழகுக்கும் காதலுக்கும் சம்பந்தம் இல்லை என்றே கூறலாம். உள்ளுக்குள் ஆசைகள் இருக்கும் வரை அலைகள் ஓயாது. அலைகளோடு தன்னை சம்மந்தப்படுத்திக் கொள்ளாமல் சரணடைபவர்களின் உள்ளே மொட்டு மலர ஆரம்பிக்கிறது. மற்றவர்களிடமிருந்து ஏதோ ஒரு விதத்தில் அவர்கள் வித்தியாசப்பட ஆரம்பிக்கிறார்கள்.

 

நீயே எனக்குச் சொந்தம் உன் மாலையை நான் சூடி அழகுப் பார்த்தால்  என்ன என்று தான் ஒவ்வொரு நாளும் பெருமானுக்கு அணிவிக்க இருந்த மாலையை தான் சூடி கண்ணாடியில் அழகு பார்த்தாள் கோதை. ஒரு நாள் பெருமானுக்கு சாற்ற எடுத்துச் சென்ற மாலையில் நீளமான முடியொன்று சிக்கிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து பதற்ற முற்ற விஷ்ணுசித்தருக்கு இது கோதையின் வேலை என்று தெரிய வந்தது. இதுநாள் வரை மானிடப் பெண் சூடிக் கொடுத்த மாலையவா பெருமானுக்கு அணிவித்து வந்தேன் என்று கலக்கமுற்றது விஷ்ணுசித்தரின் மனம். பிறப்பால் என்ன குலம் என்று தெரியாத கோதை சூடிக் கொடுத்ததால் பெருமானுக்கு தோஷம் ஏற்பட்டுவிட்டது எனவே தோஷம் ஏற்பட காரணமாயிருந்த தான் பொருமானுக்கு செய்யும் சேவையை இனிமேலும் தொடர முடியாது எனவும் முடிவு செய்தார் விஷ்ணுசித்தர். கோதைக்குத் தானே அவன் காதலன், விஷ்ணுசித்தருக்கு இல்லையே. கடவுள் காரியமாதலால் சகிக்க முடியாது கோதையின் மனம் புண்படும்படி பேசிவிட்டர் விஷ்ணுசித்தர். அன்று இரவு விஷ்ணுசித்தரின் கனவில் தோன்றிய பெருமான் சேவை சார்த்துவதை நிறுத்தாதே சித்தரே கோதை சூடிக் கொடுத்த மாலையையே கொண்டுவாரும் யாம் இன்புற்று அணிவோம் என்றான்.

 

பருவமெய்திய கோதைக்கு வரன் பார்க்க விஷ்ணுசித்தர் முற்படவே, கோதையோ நான் கண்ணனுக்கானவள் என்றாள். கனவில் கூட பிற ஆண்மகனை நாடமாட்டேன் என்றாள். விஷ்ணுசித்தரோ கண்ணன் கல்லாய் அல்லவா இருக்கிறான் என்றார். உலகுக்கு படியளப்பவனை  உன்னுடைய பதி என்றால் உலகம் உன்னைப் பைத்தியம் என்று சொல்லி சிரிக்காதா என்றார். கோதையோ தனது காதல் கல்லையும் உயிர்ப்பிக்கும் என்று தனது காதலில் உறுதியாக நின்றாள். கண்ணனை நினைத்ததற்காக கோபிகைகள் எல்லோரையுமா அவனால் மணக்க முடிந்தது, வணங்கும் கடவுளை குடித்தனம் நடத்த அழைப்பது புத்தியுள்ளவர்கள் செய்கிற காரியமா என்றார் ஆதங்கத்துடன் விஷ்ணுசித்தர்.

 

பெருமானுக்கு என்று மாலை தொடுத்துவிட்டு அதை பிணத்துக்கு போட உங்களுக்கு மனம் வருமா அப்பா என்றாள் கோதை. எவ்வளவோ பேர் கண்ணனை அழுது அரற்றி அழைக்கிறாங்க உன் வாழ்க்கைக்கு விளக்கேத்த அவன் வருவான்னு நினைச்சு காலத்தை கழிச்சிடாதம்மா எல்லாம் நான் கும்பிடுற அந்த வடபத்ரசாயிக்கே வெளிச்சம். நாழியாயிடுத்து போ போய் படுத்துக்க என்றார் மனபாரத்துடன் விஷ்ணுசித்தர்.

 

அன்றிரவு அரங்கன் விஷ்ணுசித்தரின் கனவில் தோன்றி கோதையை திருவரங்கம் அழைத்து வரும்படி பணித்தான். கோதையை பாண்டிய மன்னன் பரிவாரங்களுடன் எதிர் நின்று வரவேற்றான். கண்ணனின் நினைவாலே கோதையின் மெய் உருகி விட்டது. இருந்த ஒளிரூப உடலும் கருவறை உள்ளே சென்று அரங்கனுடன் கலந்தது. தனது காதலால் அரங்கனையே ஆண்டாள் இந்த கோதை ஆண்டாள்.

அரவான்

 

தன்னுடைய நடையை விரைவாக்கினான் நந்தகுமார்.அவன் பத்தாவது படிக்கும் பள்ளிக்கூடம் ஒன்றும் வெகுதொலைவில் இல்லை;வகுப்புகள் துவங்கவும் இன்னும் இருபது நிமிடமிருந்தது.

 

அவனது நடைவேகத்துக்குக் காரணம் விடலைப் பருவ பையன்களின் கேலி.தனக்குள் ஏதோ மாற்றம் நிகழ்ந்து கொண்டிருப்பதைப் சில மாதங்களாய் உணர்ந்து கொண்டு வந்தான்.தன்னை ஒத்த பிராயமுடையவர்களின் உடலில் ஏற்பட்ட மாற்றம் தன்னிலிருந்து வேறுபடுவதை எண்ணி அச்சம் கொண்டான்.

 

அரும்பு மீசை உதட்டின் மேல் வளர்ந்து, குரல் உடைந்து சற்றே கரகரப்பாக மாறிக் கொண்டிருந்த டீன் ஏஜ் பையன்கள் நிறைந்த வகுப்பில்,நந்தகுமார் குரல் மட்டும் கீச்சி கீச்சுவென ஒலிக்கும் போது வகுப்பே சிரிப்பலையில் மூழ்கும்.

 

சமூக அறிவியல் வாத்தியார் பாடத்தின் இடையே பொது அறிவு வினாவிற்கான பதிலை ஒவ்வொரு மாணவனாக எழுப்பி கேட்டுக்கொண்டு வரும்போது எழுந்து நின்ற நந்தகுமாரை "தெரியாதுன்னா அப்படியே சும்மா நிக்கவேண்டியது தானடா, என்னடா மேனா மினுக்கியாட்டம் நெளியற நிமிர்ந்து நின்னுடா விறைப்பா" என்று நையாண்டி செய்த போது மாணவிகள் அனைவரும் முகத்தைப் பொத்திக் கொண்டு சிரிக்க நந்தகுமாரின் முகம் வாடிப்போய் காற்றுப் போன பலூனாகிவிட்டது.உள்ளுக்குள் உடைந்து போனான்.அவனது கட்டுப்பாட்டுக்குள் இல்லாமல் அனிச்சையாக நடக்கும் செயலுக்கும் நந்தகுமார் தொடர்ந்து தண்டணைப் பெற்று வந்தான்.

 

பள்ளியின் நுழைவாயிலை அடைந்தவுடன் அவன் மனம் நிம்மதியடைந்தது.ஆமாம்! இன்று அவன் எதிர்ப்படவில்லை.இரு தினங்களாய் வாட்டர் டாங்க் அருகில் அமர்ந்து கொண்டு அவ்விடத்தைக் கடந்து செல்லும் போது ஒம்போது என உரக்கச் சத்தமிடுபவனிடமிருந்து தப்பித்து வந்துவிட்டோமென்று பெருமூச்சுவிட்டான்.

 

மறுநாள் காலை பாத்ரூமில் குளிக்கும் போது அக்கா முகத்தில் தேய்த்துவிட்டு மீதம் வைத்திருந்த மஞ்சளைப் பார்த்தான்.நீண்ட நாட்களாய் அவனது மனதில் ஒரு குறுகுறுப்பு,மஞ்சள் பூசி குளித்து ரோஸ்பவுடர் அப்பிக் கொண்டு கண்ணாடியில் தன் எழிலை பார்த்துவிட வேண்டுமென்று.

 

நீண்ட நேரமாய் நிலைக்கண்ணாடி முன்பு முகத்தைப் பார்த்தபடி நின்றிருந்த நந்தகுமாரை அவனது அப்பா ரெங்கநாதன் அவனுடைய கையைப் பற்றித் திருப்பி “என்னடா அப்படியே மெய்மறந்து பார்த்துகிட்டு இருக்கிற மூஞ்சிய தேனா வழியுது” என்று கேட்டபோது அவனது முகத்தில் அப்பியிருந்த மஞ்சளைப் பார்த்துவிட்டு ஓங்கி கன்னத்தில் ஒரு அறைவிட்டார்.கேடுகெட்ட ஒரு புள்ளையை திருஷ்டிப் பரிகாரமாதிரி பெத்து வச்சிருக்கா;அவனவன் சின்ன வயசிலேயே கம்ப்யூட்டர்,ரோபோன்னு ஆராய்ச்சி பண்ணி டாக்டர் வாங்குறான்;இவன் முகத்துல மஞ்சளைத் தடவிகிட்டு பொட்டபுள்ள மாதிரி அழகு பார்த்துகிட்டு இருக்கான்.இந்தக் கண்றாவியெல்லாம் பாக்கணும்னு என் தலையெழுத்து எனத் திட்டினார்.

 

இரண்டு வாரம் கழித்து ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று அப்பாவுடன் பக்கத்து ஊருக்கு செல்ல பேருந்தில் ஏறிய நந்தகுமார்,ஆண்கள் இருக்கை காலியாயிருக்க அவர்களின் அருகே உட்கார கூச்சப்பட்டு பெண்கள் உட்கார்ந்திருக்கும் ஸீட்டில் மத்திம வயதுடைய பெண்ணருகில் அமர,அவன் இவனுடைய முகத்தைப் பார்த்துக் காறி உமிழ்ந்துவிட்டுப் போனாள்.

 

பேருந்தின் பின்பகுதியிலிருந்து நடந்ததைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த ரெங்கநாதன் அவனை நோக்கிப் பாய்ந்து வந்து ஓர் அறை அறைந்து “இனிமே வீட்டுப்பக்கம் வராத ஒழிஞ்சுபோ எங்கயாச்சும்;நீ பண்ற கூத்தையெல்லாம் பொறுத்துகிட்டு இருக்கமுடியாது.உன்னை அவதுப்புல,உன்னைய பதினைஞ்சு வருஷமா வளர்த்தேன் பாரு அதுக்கு என்னையத் துப்பிட்டுப் போறா.போ ஒரேயடியா இன்ணையோட தலை மூழ்கிட்டேன்” எனச் ஆவேசத்துடன் சொல்லிவிட்டு பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கி விறுவிறுவென திரும்பிப் பார்க்காமல் சென்று மறைந்தார்.

 

ஆண்கள் கூட்டத்தில் அவமானப்படுத்தப்பட்டு வார்த்தைகளால் காயப்படுத்தி துரத்தியடிக்கப்படுவதும்.தானாய் ஒதுங்கி தனிமையில் அறையில் அடைந்து கிடந்த போது பித்துப் பிடித்துவிடும் நிலையிலிருந்துத் தப்பிக்க பெண்களிடம் நட்புணர்வுடன் பழகப்போய் அவர்களால் பிராணியைப் போய் முகம் சுளித்து அருவருப்பாய் விரட்டப்படுவதுமான இந்த அன்றாட நிகழ்விலிந்து தன்னைக் காப்பாற்ற,தன் உணர்வை புரிந்துகொண்டு அரவணைக்க ஓர் அன்புள்ளம் இல்லையா இந்த உலகில் என்ற கேள்விகோடு ஏதோ ஒரு ஊரில் நடத்துனரால் இறக்கிவிடப்பட்டு கால்போன போக்கில் நடக்கத் துவங்கினான்.

 

பாதைகள் கிளைகிளையாகப் பிரிந்து சாலை போக்குவரத்தால் நெருங்க இயலாத பொட்டல் கிராமத்திற்கு அவனை இழுத்துச் சென்றது.இருள் மெல்லக் கவ்வத் துவங்கியது,

குளத்தருகே அமர்ந்திருந்த அவனை அருகாமையிலிருந்து வரும் சத்தம் ஈர்த்தது.

 

அவ்விடத்தை அவன் அடைந்த போது கோவில் திருவிழாவில் பாரதத்திலிருந்து விராடபர்வம் தெருக்கூத்து நடந்து கொண்டிருந்தது.

 

பாண்டவர்கள் வனவாசத்தின் இறுதில் அஞ்ஞாதவாசத்தில் ஐவரும் மாறுவேடமிட்டு விராட தேசத்தில் நுழைகிறார்கள்.விராட தேசத்து அரசபையில் தங்கள் திறமையை அரசன் முன்பு வெளிப்படுத்தி பணியாட்களாக சேர்த்துக் கொள்ளுமாறு வேண்டுகிறார்கள்.தருமர் அரசனுக்கு அருகில் மதியூகியாயிருந்து அவ்வப்போது அரசருடன் பகடையாடுபவராக,பீமன் சமையற்கலைஞனாக,அருச்சனன் திருநங்கை வேடமிட்டு அந்தப்புர பணிப்பெண்ணாக,நகுலனும் சகாதேவனும் கால்நடைகளைப் பராமரிப்பவனாக பாண்டவர்கள் தங்களின் ராஜவம்ச வாழ்வை மறந்து சாதாரண வேலைக்காரர்களாக ஆகும் காட்சிகளில் அக்கிராமமே தெருக்கூத்துக் கலைஞர்களின் நடிப்பை ஆவென வாயைப் பிளந்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.

 

அந்தப்புரத்தில் சேவைபுரியும் திருநங்கை வேஷமிட்ட அருச்சுனன் கதாபாத்திரத்தை சுற்றிலும் அரவானிகள் கூட்டம் நிற்பதைப் நந்தகுமார் அங்கு கண்டான்.அவனது விரக்தியடைந்த மனதில் நம்பிக்கை துளிர்விட ஆரம்பித்தது

 

கூத்து முடிந்தது அரிதாரத்தைக் கலைந்து வேறு ஊருக்குக் கிளம்பி கொண்டிருந்த அரவானிகளிடம் வந்து மிரள விழித்தபடி நி்ன்றான்.

 

“என்ன பையா யாரு நீ?” என்றாள் ஒரு அரவானி

 

“நான் வீட்டைவிட்டு ஓடிவந்துட்டேன், என்னைய உங்க கூட்டத்துல சேர்த்திருப்பீங்களா?” என்றான் அப்பாவியாக.

 

வயதில் மூத்த அரவானி அவனை தன்னருகே அழைத்து விபரத்தைக் கேட்க,நடந்த அனைத்தையும் கூறினான்.

 

 

சில நிமிடநேரம் யோசித்த அவன் ”சடங்கு முடிஞ்சாத்தான் எங்க சமூகத்துல சேர்த்துப்போம்,அதுக்கு மும்பை போகணும் பயமில்லாம?” என்றாள்.

 

சரியென்று தலையாட்டினான்

 

இரு தினங்கள் கழித்து மும்பை செல்லும் ரயிலில் இரு அரவானிகளுடன் அமர்ந்திருந்தான் நந்தகுமார்.மௌனமாக அமர்ந்திருந்த அவனைப் பார்த்து “என்னப்பா சோகமாயிருக்குற இப்படி ஆயிட்டோம்ன்னா ...., எப்படி ஆயிட்டோம் நம்ம சொல்லு?”

 

"......"

 

“ஸ்டேஷனுக்கு வர்ற வழியில இறுதி ஊர்வலம் போனிச்சேப் பார்த்தியா?”

 

“பார்த்தேன்” என்றான்

 

“பாடையில படுக்கவைச்சிக் கொண்டு போறாங்களே, அது என்ன?”

 

“பொணம்”

 

“சரி ஆம்பளையா? பொம்பளையா? அது?”

 

“பொம்பளை”

 

“பத்தியா கல்யாணங்கட்டி மவராசியா வாழ்ந்து குழந்தை குட்டிகளோட இருந்தவ உயிர் போச்சுனா அவ பொணமாயிடுறா;நாம இறந்தாலும் பொணம் தான்.சடலத்துல இது அரவானிப் பொணம்ன்னு வேறுபாடு இருக்கா என்ன? எல்லாம் தசைப் பிண்டம் தான்.நம்ம சமூகத்தைப் பத்தி பையிள்ல ஒரு வாக்கியம் வரும் படிச்சிருக்கியா பரலோக ராஜ்யத்தில் அவர்களுக்கு இடமுண்டுன்னு, அதை நினைச்சு இந்தக் கஷ்டங்களைத் தாங்கிக்கணும்”

 

“இனிமே சோத்துக்கும் உடுத்த துணிமணிக்கும் என்ன பண்ணப் போறோம், பிச்சையெடுக்கிற நிலைமை வந்திருமோன்னு பயப்படுறீயா?ஏன் உன்னால சொந்தக் கால்ல நின்னு சுயமா சம்பாதிக்க முடியாதா என்ன?இது ஒரு ஊனம்னு நினைக்காத படிப்பு,வேலைன்னு உன்னை பிஸியா வைச்சிக்கிட்டீனா உன்னைப் பத்தின ஞாபகம் மறந்து காலம் தன்னால ஓடிடும்.”எனக் கூறி அவனைத் தேற்ற முயன்றாள் அந்த அரவானி.

 

 

ரயில் இருளை கிழித்தபடி அதிவேகமாக பல்வேறு ஊர்களை கடந்து சென்று கொண்டிருந்தது.தூங்காமல் விழித்துக் கொண்டு ஓரிடத்தில் நிலைகுத்திய பார்வையோடு ஜன்னலருகே உட்கார்ந்திருந்த அவனைப் பார்த்த அரவானியில் ஒருவள் மெல்ல அருகில் வந்து “ஊரை இழந்திட்ட,உறவை இழந்திட்ட, ஆனா நம்பிக்கையை இழந்திட்டீனா வாழ்றது கஷ்டமாயிடும்,எதையும் தைரியமா எதிர்கொள்ளனும்.இங்க நிலையா இருக்கிற இயற்கை நம்ம மேல ஒரு பாகுபாடும் காட்டறதில்லை,நிலையில்லாத வாழ்க்கையில நீர்க்குமிழி மாறி கண நேரம் வந்து போற மனிதர்கள் தான் நம்மை உதாசீனப்படுத்துறாங்க.அடுத்தவங்க நம்ம என்ன நினைப்பாங்களோன்னு எண்ணிக்கிட்டே இருந்தா யாரால எதைச் செய்ய முடியும் சொல்லு ராமர் மேல வைச்ச நம்பிக்கையில அனுமார் ஒரே தாவல்ல கடலைத் தாண்டிட்டார்.ராமச்சந்திர மூர்த்தி கடலைத் தாண்ட சேது பாலம் கட்ட  வேண்டியதாப் போச்சு.நாளைக்கு விடியும்னு நம்பிக்கையிருந்தாம்ப்பா படுக்கையில நிம்மதியா உறங்க முடியும்” என்ற அரவானியின் ஆறுதல் வார்த்தைகள் அவனது மனக்காயத்தை ஆற்ற அப்படியே உறங்கிப்போனான் நந்தகுமார்.

 

அன்றைய காலை பொழுது அவனுக்கு விடிந்தது.மும்பை நகரம் அவனுக்கு வியப்பளித்தது.இப்பூமியில் இப்படியும் ஒரு நகரம் இருக்க முடியுமா?என வானுயர்ந்த கட்டிடங்களை அண்ணாந்து பார்த்துக் கொண்டே வந்தான்.ஏதோ ஒரு உந்து சக்தி தன்னை தள்ளிக் கொண்டே வந்து இங்கு நிறுத்தியிருப்பதை எண்ணினான்.

 

இனிமேல் தன் பெயர் நந்தகுமார் இல்லை, நந்தகுமாரி நந்தகுமாரி நந்தகுமாரி என மூன்று முறை மனசுக்குள் அழுத்தமாக உச்சரித்தான்.அவமானங்கள் அனைத்தும் அவனுக்குள் வைராக்யம் வேர்விடுவதற்கு வித்திட்டன. காற்று முழுவேகத்தோடு அவன் மீது மோதி தோளில் சுமந்து வந்த பழைய நினைவுக் குப்பைகளை அடித்துக் கொண்டு அரபிக்கடல் நோக்கிச் சென்றது.